محمد عاصمی- بازیگر تئاتر، شاعر، نویسنده، پژوهشگر و روزنامه نگار متعهد و مبارز ایرانی مقیم آلمان زادۀ شمال ایران و عاشق وشیفتۀ این آب و خاک و تمامی مظاهر و نمودهای فرهنگی و هنری آن بود. کار هنری را با سرودن اشعاری حماسی آغاز کرد که با نام مستعار "شرنگ" در نشریات چپگرای دوران پرتلاطم پس از شهریور بیست منتشر می شد آغاز کرد و در تئاتر سعدی به بازیگری می پرداخت. محمد عاصمی در تئاتر شاگرد عبدالحسین نوشین، استاد تئاتر و عضو کمیتۀ مرکزی حزب تودۀ ایران، بود. در همین دوران با ایرن بازیگر پرآوازۀ تئاتر آن دوران ازدواج کرد اما این پیوند عمری کوتاه داشت.

محمد عاصمی پس از کودتای بیت و هشتم مردادماه سی و دو تحت پیگرد قرار گرفت و اجباراً راه تبعید و زندگی در غربت را در پیش گرفت و در آلمان اقامت گزید. از سال هزار و سیصد و چهل و دو، به انتشار نشریه ای فرهنگی و اجتماعی در برلین دست زد .شریۀ "کاوه" به سردبیری محمد عاصمی جایگاه انتشار آثار بی شمارانی از بزرگان فرهنگ و ادب فارسی چون زریاب خوئی، علی نقی منزوی، بزرگ علوی، سعیدی سیرجانی، احسان طبری، محمود تفضلی، علی دشتی و محمد علی جمال زاده و بسیاری دیگر از نویسندگان نامی معاصر بود.

"خاطرات یک معلم" و "سیما جان" از جمله کتاب هائی است که از این شیفتۀ ایرانزمین به یادگار مانده است. "سیما جان" مجموعه ای از نامه هائی است که با نثری شاعرانه و سرشار از احساس و عاطفه به رشتۀ تحریر درآمده و پس از انتشار در مجلۀ امید ایران به صورت کتابی مستقل در ایران چاپ شده است. کتابی که کتاب به قول معروف "کتاب بالینی" هزاران جوان ایرانی به ویژه جوانان و نوجوانانی بود که اهل ذوق و احساساتی و در عنفوان جوانی دلباخته و عاشق دختری به همین نام یعنی "سیما" می شدند.

دکتر عاصمی نویسنده‌ای خوش‌بیان، روشنفکری فهیم و انسانی بسیار مهربان و شوخ‌طبع بود که با قلم تیز خود ارتجاع مذهبی حاکم بر میهنمان را به شیوه های خاص خود به محاکمه میکشید. او در مراسم تدفین یار دیرینه خود استاد عماد رام ضمن ستودن هنر عماد در وصف دوست از کف رفته اش چنین گفت: " عماد هنرمندی بود که با نوای گرم فلوت و صدای مهربان خود سالها محبوب القلوب عموم ایرانیان بود . اما آنچه که عماد را در دهه پایانی عمر برجسته تر میکند اینکه او نغمه و نوای آسمانیش را در مصاف با یک حاکمیت هنرستیز اهریمنی بکار گرفت و از اینرو عماد در جاودانگیش چهره دیگری یافت" . از او آثاری در تألیف و ترجمه باقی مانده است.