برای این کتاب یادداشت مفصلی نوشته بودم که چون حقایقی درباره شهریار و متولیان استان او را در برداشت و طبعا موجب آشفتگی خواب عده ای از شهریارشناسان می شد. عجالتا آن را کنار گذاشتم، البته من چندان در قید و بند مسایلی از این دست نیستم و شخصا ترجیح می دادم همان یادداشت با این کتاب همراه می شد. اما چند تن از دوستانم که من در صداقتشان هیچ تردیدی ندارم گفتند این حکایت را این زمان بگذار تا وقت دگر و من نیز به احترام آنها پذیرفتم.

درباره شهریار بسیار گفته اند و نوشته اند ولی هنوز چهر حقیقی این شاعر بزرگ ادبیات ایران که به اعتباری در تاریخ شعر این سرزمین جایگاهی خاص و منحصر دارد و همچنان ناشناخته مانده است. گفتم جایگاهی خاص و منحصر و از این سخن قصدم به هیچ وجه ترجیح مطلق شهریار بر دیگر بزرگان شعر این آب و خاک نیست ، بلکه می خواهم با توجه به گستردگی تنوع و نقش تاریخی خلاقیت شهریار در دو زبان فارسی و ترکی این نکته را یادآور شوم که او بزرگترین شاعر دو زبانه سراسر تاریخ ادبیات ایران است ....

در تاریخ ادبیات ایران بوده‌اند شاعرانی که به دو زبان ـ که معمولاً این زبان‌ها در گذشته فارسی و عربی بوده شعر گفته‌اند، ولی هیچ‌یک از آنان در هر دو زبان شاهکارآفرین نبوده‌اند و همواره آثارشان در یکی از این زبان‌ها از آنچه در زبان دیگر سروده‌اند، درخشان‌تر بوده است.در زبان فارسی او از یکسو بنیانگذار نوعی غزل جدید کاملاً عاطفی و «وقوع»گرا و بهرهمند از اصطلاحات محاورهای با زبانی سهل و ممتنع است که با غزل هیچیک از چهار غزلسرای صاحب سبک شعر فارسی ـ مولوی، سعدی، حافظ، صائب ـ قابل اشتباه نیست و به حق باید آن را «غزل شهریار» نامید.

در زبان ترکی نیز شعر او حکایتی از این دست دارد. گذشته از منظومة جهانی «حیدربابا» که دارای «ساخت» و اعتباری ویژه و منحصر است، شعرهای درخشانی چون : «سهندیه»، «بهجت آباد خاطره سی»، «خان ننه» و چند قطعة دیگر آثاری هستند که هنوز در قلمرو زبان مادری شهریار همانندی برای آنها به وجود نیامده است.

شهریار در این گفت و گوها از زندگی و شعر خود، فرهنگ ایرانی، فرهنگ آذربایجانی، شعر و هنر گذشته و حال و موضوعاتی از این دست، سخن می‌گوید .