بیژن نسبتا خوش پوش و خوش اندام بود و معمولا در جمع آرام و ساکت ، شاید همان آرامش و سکوتش باعث موفقیتش بود.بیژن نیز مثل همه ما متوجه اختر بود و نگاه های عمیق او حکایت از علاقه و دلبستگی شدید وی میکرد... بخشش یک ارزش و فعل پسندیده ای است که معمولاً در انسان های بزرگ بیشتر دیده می شود.

انسان هایی را که خود را باور کرده اند و به ارزش خود پی برده اند. بخشش یک عمل خلاقانه است و به این معنی نیست که اجازه دهیم هر کسی هر کاری که دلش خواست انجام دهد. در ضمن بسیاری از مردم می پندارند بخشیدن و گذشت کردن معادل ضعف و شکست است. یعنی اگر کسی را که باعث رنجش ما شده است ببخشیم، به معنای آن است که او احساس برنده شدن می کند. در حالی که گذشت کردن نیاز به شجاعت و توان بیشتری نسبت به نگه داشتن خشم و غضب دارد. بخشش فرایندی است که فرد را از همه احساسات منفی، در مورد شخصی که کار ناپسندی در حق او انجام داده است می رهاند...

عباس‌قلی آقا باکیخانف در ۲۱ ژوئن سال ۱۷۹۴ در خانواده ای ثروتمند در ده امیرجان باکو چشم به دنیا گشود. پدرش «محمد میرزا خان دوم» نمایندهٔ سلسلهٔ خانان باکو و مادرش خانم «سفیا» که به دین اسلام گراییده بود، اهل کشور گرجستان بود. عباس‌قلی تا ۸ سالگی در باکو بزرگ شد؛ و لیکن در سال ۱۸۰۲، پس از آنکه پدرش مبارزه بر سر رسیدن به قدرت را به پسر عمویش «حسین‌قلی خان» باخت، وادار شد با خانواده اش، به روستای امسار قوبا که، روزگاری فتحعلی شاه به او اهدا کرده بود، منتقل گردد.

عباس‌قلی آقا تا سال ۱۸۱۹ در این روستا به سر برده و به تحصیلات خود ادامه داد. آنجا به زبان‌های فارسی و عربی تسلط پیدا و آثار زیادی به این زبان‌ها مطالعه نمود. همزمان با یادگیری زبان‌های شرقی، در تلاش بود ادبیات، الهیات و فلسفه را نیز در سطح بالا یاد بگیرد.خلاقیت عباس‌قلی آقا باکیخانف از آثار ادبی و علمی رنگارنگی سرشار می‌باشد. از آثار ادبی اش می‌توان داستان‌های «ریاض القدس» و «مشکاة الانوار» و قصاید، غزلها، رباعیها، مثنویها، قصه های منظوم، حکایتها و غیره… را برشمرد.