در اواسط قرن بیستم، مردی که قریب صد سال از مرگش می گذشت، از نو جان گرفت و زنده شد و شهرتی به دست آورد؛ به مراتب بیش از آن چه در زمان حیاتش داشت. آثار او به زبان های آلمانی و فرانسه ترجمه شد و دانشگاه "پرینستون" آمریکا کلیه ی آثار او را ترجمه و منتشر کرد.

در اروپا به مطالعات مفصل در افکار و آرای او همت گماشتند و افکار وی به طور کلی مبدا فلسفه های تقرر ظهوری معاصر قرار گرفت. او با کمال قوت و با شیوه ای نو و اساسی با سیستم فلسفه ی هگل به مخالفت پرداخت و از آن نیز فراتر رفت و به تخطئه و تضلیل ارسطو و افلاطون و پیروان این دو فیلسوف همت گماشت و این اصل پذیرفته شده ی ایشان را که از پایه های فلسفه طی چندین قرن بود:
"بشر حقیقت را در خود دارد و فقط نیازمند آن است که متذکر آن شود." نادرست اعلام کرد و گفت حقیقت باید از خارج بیاید، خدا به بشر نه تنها حقیقت، بلکه استعداد قابلیت فهم و درایت آن را نیز عطا می کند.

مدار وصول به حقیقت و استعداد آدمی در سیر و سلوک به سوی وصول به حقیقت، هر دو مبتنی بر موهبت الهی است. بشر آزادی انتخاب دارد و باید این آزادی را به کار بندد. آزادی آن است که بشر همان چیزی باشد که در نتیجه ی عمل خود هست و این همان کلام و همان نظریه است که بعدها به صورتی منسوخ از مبانی "اگزیستانسیالیسم" سارتر قرار گرفت.

ایمان از دو منظر قابل بررسی است: ایمان از منظر خواست، و ایمان از منظر شهود. در این راستا موضع کی یر که گور فیلسوف دانمارکی ایمان را تسلیم در برابر امر متعالی تلقی می کند و بر این باور است که ایمان مبین جهشی از یک مرحله به مرحله ی دیگر است، و اصولاً با معیارهای اخلاقی قابل سنجش نیست، به این دلیل که امری فرااخلاقی است.

امر فرا اخلاقی را نمی توان با معیارهای اخلاقی سنجید...از این رو در روایت ابراهیم از ذبح اسماعیل آن چه قابل مشاهده است امر فرا اخلاقی است و نه غیر اخلاقی، و اصولاً امر فرا اخلاقی در این خصوص ایمان است.با این حال از این موضع ایمان نمی تواند فرایندی تدریجی باشد. به یک معنا جهش معرف غیرتدریجی بودن یا تا حدی ناپیوستگی است.

مثل جهش از نقطه ی الف به پ بدون طی کردن ب. از منظر خواست یا ایمان مبتنی بر خواست که ایمانی مبتنی بر آگاهی و عقلانیت است، ایمان سیر تدریجی است.ایمان یک سفر است با فراز و نشیب های مختلف که در آن معرفت حلقه ی واسطه ی همه ی بحران ها و اوج ها است.با این حال این معرفتی علمی نیست، بلکه معرفتی مبتنی بر عقل و احساس است.

کی یر که گور بر این باور است که وقتی ابراهیم می خواهد اسماعیل را به قربانگاه ببرد، و او را در راستای ایمان خویش قربانی کند، دارد برای ایمان خود او را ذبح می کند، پس به نظر می رسد در کُنش ایمانی نوعی خودمحوری نیز از منظر اخلاقی قابل مشاهده است.چرا که ابراهیم به خاطر ایمان خود، تسلیم امر خدا می شود، و در این باره تمایل اسماعیل مَد نظر نیست.ولی کی یر که گور یک نمونه از عمل ایمانی را مَد نظر قرار می دهد، نه همه ی اعمال ایمانی را.