کهنسالی ؛ دو جلدی

سیمون دوبوار در این کتاب به گفته ی خودش سعی می کند به تحلیل اوضاع و شرایط افراد کهنسال از دو زاویه دید، درونی و برونی، بپردازد. زاویه ی بیرونی، نگاه اطرافیان به کهنسالی و روابط و مناسبات آن است و زاویه ی درونی، نگاهی است که خود فرد کهنسال به روابطش با جامعه و اجتماع و شرایط اجتماعی اش دارد.

دوبوار معتقد است آنطور که برای کودکی و دیگر مراحل رشد آدمی اهمیت قائل شده اند و برایشان تحقیقات و تحلیل هاشده در عین حال همیشه سعی بر نادیده انگاشتن کهنسالی بوده است و از سوی جامعه ی سرمایه داری این امر به عمد رخ میده، استثمارگران تا زمانی که می توان، ازنیروی کار بهره می برند و پس ازآن بهره کشی، به راحتی از آنان گذر می کنند و به حال خود گذارده می شوند. کهنسالان را جمعیتی غیر فعال می دانند که باری بر دوش جمعیت فعال جامعه است.

در این بخش سیمون دوبوار به درستی می گوید:« به هر رو کهنسالان چه بر اساس فضیلت هایشان و چه بر پایه ی خفت هایشان همواره از گروه بزرگ انسانها خارج می شوند.بنابراین، جهان بدون احساس تردید اخلاقی، از اعطای کمترین پشتیبانی و حمایت لازم برای ادامه ی یک زیست انسانی به آنان دریغ خواهد کرد.»