کمال الملک

کمال الملک

نویسنده: حسنعلی وزیری
ناشر: هیرمند - انتشارات هنر و فرهنگ
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 110
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1366 - دوره چاپ: 4

کمیاب - کیفیت : نو

مروری بر کتاب 

مصور

محمد غفاری معروف به کمال‌المُلک نقاش ایرانی (زاده ۱۲۲۷ - درگذشته ۱۳۱۹) یکی از مشهورترین و پر نفوذترین شخصیت‌های تاریخ هنر معاصر ایران به شمار می‌آید.

وی در یکی از خانواده‌های هنرمند و سرشناس در کاشان چشم به جهان گشود. غفاری پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در کاشان به همراه برادر بزرگترش به تهران آمد و در دارالفنون در رشته نقاشی ادامه تحصیل داد.پس از گذشت سه سال تحصیل وی در دارالفنون، هنگامی که ناصر الدین شاه از این مدرسه بازدید می‌کرد، کار او را پسندید و وی را به دربار فراخواند.

با حضور در دربار، ابتدا لقب خان، سپس پیشخدمت مخصوص به وی داده شد و پس از چندی تاثیر آثار محمد غفاری سبب گردید تا ناصرالدین شاه خود به شاگردی وی در آید و او را در ابتدا به لقب نقاش‌باشی و سپس به لقب کمال الملک منصوب کند.در مدت حضور وی در دربار، او ۱۷۰ تابلو کشید که معروف‌ترین آن‌ها تالار آینه می‌باشد و اولین تابلوییست که آن را امضا کرده است.

كمال‌الملک این نام نيك که دیدگاه خاطره هر میهن دوستی است نام کسی است که در قرن معاصر مایه نیک‌نامی و افتخار ملی بوده، میهن ما را از اخلاف و رفتار پسندیده و هنر و دانش خود سرفراز و برومند داشته، وجودش نمونه احساسات میهن دوستی و نوع پرستی رفتار و اخلاقش سرمشق انسانیت است.در هنر پایگاه بلندی پیموده، خویش را دارای میهن و میهن خویش را دارای احترام می‌شمرد، به فرمان آسمان، دست طبیعت و زمان در درازای صد سال پیر پخته روشن‌ضمیری پرورده بود که گفتار و رفتارش همه پند است.

و ساختمان وجودش مردانه و زیبا متناسب و بلندترین قامت تهران بود. موی سپید، صورت گلگون، برق عينک و تمیزی چهره رونقی به قیافه می‌داد که با معنی روحانیش درهم‌شده دیدارش روان‌بخش و راحت‌رسان بود. دمی دیدار و گفتارش هزاران پند و مرهم به گوش دل خسته شنوایان نثار می‌داشت. بیست سال باب تربیت بر هم‌میهنان خود و بنی‌آدم گشوده بود. محفلش در این دوره بیشتر به محافل سقراط و ارسطو مانند بود، در آداب تربیت و گسترش اخلاق روش مخصوصی داشت. از ملاقاتش ادب و احترام ناخواسته در انسان تولید می‌شد در گذرگاهش کوی و برزن رونقی داشت.

حسن علی وزیری (۱۲۶۹، تهران - ۱۳۳۳، تهران) نقاش و پیکرتراش برجستهٔ ایرانی، پیرو سبک رئالیسم (واقع‌گرایی) بود. او از نخستین شاگردان هنرکده نوبنیاد کمال‌الملک (صنایع مستظرفه) بود.