پرویز شاپور (۵ خرداد ۱۳۰۲ در قم ، درگذشته ۱۵ مرداد ۱۳۷۸ در تهران) نویسنده ایرانی است. شهرت او به دلیل نگارش کاریکلماتور، نوشته‌های کوتاه (اغلب تک خطی) است که ظرافت و دیدی شاعرانه و طنزآمیز دارند. علاوه بر آفرینش کاریکلماتورها، در طراحی سیاه‌قلم نیز توانا بود. وی در سی سال نخست نه نوشت و نه نگاشت، اما در ۴۶ سال بعدی آثار کم‌حجم ولی پرمحتوایی برجای گذاشت. آثارش در ۱۲ جلد منتشر شده‌اند.

کاریکلماتور نامی است که احمد شاملو بر نوشته‌های پرویز شاپور گذاشت. این کلمه ابتدا در سال ۱۳۴۷ در مجله خوشه به سردبیری شاملو به کاربرده شد و حاصل پیوند «کاریکاتور» و «کلمه» است. به نظر شاملو، نوشته‌های شاپور کاریکاتورهایی است که با کلمه بیان شده‌است.پرویز شاپور همسر فروغ فرخزاد بود.

مادر «شاپور» می‌گفت: «60 سال بچه بزرگ کردم، یک کلمه حرف حسابی از دهانش نشنیدم.» ولی همین حرف‌های ناحساب شاپور که با اسم «کاریکلماتور»، از مجموعه ها و جنگ های هنری و ادبی سر در می‌آورد، از بهترین و طنازانه ترین ستون های این مجلات بود. این کاریکلماتور است که اسم شاپور را به ادبیات مدرن ایران سنجاق کرده...

قطره ی باران اقیانوس تک سلولی است
برای اینکه در روز شب را ببینم چشمم را می بندم
برای اینکه تصویرم بتواند مرا ببیند در مقابل آئینه می ایستم
قطره ی باران مردم آزار از سوراخ بام به نوک بینی ام فرود آمد
آدم خودخواه یک عمر با دسته گل انتظار خودش را می کشد
هر شب جمعه با دسته گل به دیدار جسدم می روم
در قعر اقیانوس به دنبال قطره اشک گمشده ام می گردم
ابرِ خاکستری، رنگِ دودِ سیگارِ فرشتگان است
برای مردن تا آخر عمر فرصت داریم
زندگی مرا به سوی مرگ هل می دهد
مرگ دستمزد یک عمر زندگی کردن است
چهار چهارم قطره ی باران را آب فرا گرفته است
درِ قفس، روزنه، امیدِ پرنده است
چوب کبریت در اثر سوختگی درگذشت
هواپیمای فراموشکار بدون خلبان پرواز کرد
ساعت زنانه وقتی هم بخوابد تیک تاک می کند