کارنامه همائی

کارنامه همایی

نویسنده: عبدالله نصری
ناشر: دانشگاه علامه طباطبایی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 392
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1367 - دوره چاپ: 1

کیفیت : درحد نو

مروری بر کتاب

این کتاب به منظور پاسداشت مقام علمی، ادبی و اخلاقی استاد جلال الدین همایی (1359 - 1278 ش) نگاشته شده است. فضل و فضیلت این نویسنده، ادیب، شاعر، ریاضیدان و تاریخ نگار چه در زمان حیات و چه پس از آن، مورد تکریم و تجلیل شایسته، قرار نگرفت، به همین دلیل عبدالله نصری بر آن شد که کتابی مستقل پیرامون احوال و آثار این استاد گرانقدر به رشته تحریر درآورد.

این یادنامه شامل دوازده بخش است که در آن زندگی نامه، خاندان، استادان، فعالیتهای علمی و ادبی، شخصیت اخلاقی، تحقیقات و تألیفات، اندیشه ها، شخصیت ها از دیدگاه استاد، اشعار، گفتگوها و یادنامه استاد همایی است. در بخش یادنامه اشعار و مقالاتی که درباره مقام علمی و ادبی این استاد گرانمایه نگاشته شده گردآوری شده و در پایان نیز، عکس ها و دستخط استاد همایی آورده شده است. این یادنامه در سال 1367 زیور طبع یافت.

جلال‌الدین همایی (زادهٔ ۱۳ دی ۱۲۷۸ در اصفهان – درگذشتهٔ ۲۹ تیر ۱۳۵۹ در تهران) نویسنده، ادیب، شاعر، ریاضی‌دان و تاریخ‌نگار معاصر است. همایی قرآن را از حفظ داشت و در شعر تخلصش «سنا» بود. او با جفر، اسطرلاب و نجوم قدیم نیز آشنا بود. وی یکی از حروف (مجلدات) لغت‌نامه دهخدا را نیز تدوین کرده‌است. وی نوه همای شیرازی است.

در اواسط دوران تحصیل به جهت نیاز مالی و به جهت علاقهٔ درونی همایی روی به تدریس می‌آورد و تا سال ۱۳۰۸ مرتضی اردکانی و جعفر آل‌ابراهیم ده‌کردی را تربیت می‌کند. سپس به دعوت ضیاءالدین جناب در پی تأسیس مدرسهٔ متوسطه اصفهان، به تدریس دروس فقه و فلسفه و عربی در مقطع دوم دبیرستان می‌پردازد و شاگردانی چون تقی فاطمی (استاد نامدار ریاضی)، محمد نصیری (رئیس سابق دانشکده حقوق)، کمال الدین جناب (استاد فیزیک) و حسین عریضی (رئیس سابق دبیرستان ادب اصفهان) را پرورش می‌دهد.

چندی بعد همایی برای تدریس فلسفه و ادبیات به تبریز می‌رود و همزمان کتاب تاریخ ادبیات خود را می‌نویسد. در سال ۱۳۱۰ به تهران منتقل شد و به تدریس در دبیرستان‌های دارالفنون و شرف پرداخت. در این دوره شاگردانی چون ذبیح‌الله صفا، حسین خطیبی و علی‌اکبر شهابی را می‌پروراند.

در سال ۱۳۱۹ به تدریس در کلاس ششم ادبی که زیر نظر دانش‌سرای عالی آن وقت بوده و مختص شاگردان اوّل و دوم دانش‌سرای مقدماتی کل کشور می‌شده، منصوب می‌شود. سپس راهی دانشگاه تهران می‌گردد و ۱۲ سال به تدریس درس فقه در دانشکده حقوق می‌پردازد و سپس به دانشکده ادبیات دانشگاه تهران منتقل و به تدریس صنایع ادبی در هر سه مقاطع لیسانس، فوق‌لیسانس و دکتری مشغول می‌شود. در سال ۱۳۴۵ درخواست بازنشستگی می‌کند و با وجود موافقت با آن کار تدریس در دانشگاه همچنان ادامه می‌یابد.

در سال ۱۳۵۲ جز اعضاء انجمن شاهنشاهی فلسفه ایران به ریاست افتخاری شهبانو فرح پهلوی می‌شود. از جمله شاگردان برجسته‌ای که در محضر استاد همایی پرورش یافته‌اند، می‌توان به محمدرضا شفیعی کدکنی، محمد معین، قدمعلی سرامی، محمد خوانساری و جمال رضایی اشاره کرد.