چین ، زبان فارسی و ایران شناسی

چین ، زبان فارسی و ایران شناسی

نویسنده: حجت رسولی
ناشر: دانشگاه شهید بهشتی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 272
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1386 - دوره چاپ : 1

مروری بر کتاب

مصور

گروه ادبیات و زبان فارسی دانشگاه پکن 60 سال است ، در ابتدای تاسیس این گروه اساتید ایرانی وجود نداشتند و اساتید افغانستانی در این گروه تدریس می‌کردند بعدها مرکز پژوهش‌های فرهنگ ایران در دانشکده پکن در سال 1990 تاسیس شد و تاکنون 6 سمینار در چین با موضوع ایران‌شناسی برگزار شده و پروژه‌های علمی با محوریت ترجمه و تصحیح آثار مختلف صورت گرفته است.

تدریس زبان فارسی در چین دارای تاریخ طولانی است. پس از سفر جانگ چیان 张骞 سفیر امپراتور سلسله هان )汉202-220م.) چین به نواحی غربی، مردم پارسی شروع به مهاجرت به داخل چین کردند و در مناطق شمال غرب یا منطقۀ مرکزی چین اقامت کردند. آنها به منظور حفظ آداب و رسوم و فرهنگ خودشان در میان گروهای مهاجران به تدریس زبان وطن خود پرداختند. بعد از حمله عرب به ایران و آسیای مرکزی، فرهنگ اسلامی کمکم در این منطقه نفوذ یافت و با رونق گرفتن جاده ابریشم پس از قرن هشتم ، تاجران، فرستادگان، سرداران، مبلغین دینی و اولاد آنها زبان فارسی و دین اسلام را به چین بردند.

باید گفت که زبان فارسی(دری) پس از آمدن دین اسلام وارد چین شده است. آن موقع حدوداً همزمان با دوره سلسله­ های تانگ (618-907م.) و سونگ (960-1279م.) بود. در سلسله تانگ انبوهی از تاجران در شهرهای بزرگ چین اقامت می کردند و زبان آنها حتی در ادبیات آن دوره تأثیر گذاشت. یکی از آهنگهای شعر در سلسله تانگ «پو سا مان» 菩萨蛮   نامیده شد و این اسم هم آوانویسی مسلمان در زبان فارسی بود.

مطالعات ایرانشناسی در چین معاصر ابتدا شامل ترجمه از روی آثار غربی به‌ویژه آثار روسی بوده که بعدها متونی از زبان فرانسوی و نهایتاً از فارسی ترجمه شده و از آن جمله می‌توان به آثاری چون تاریخ ایران، فرهنگ ایران و تاثیر جهانی آن، تاریخ امپراطوری پارس و غیره اشاره کرد...