پژوهشی در تبار مشترک ایرانیان و تورانیان

نویسنده: محمد علی سجادیه
ناشر: بلخ
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 316
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1368 - دوره چاپ: 1

کیفیت : نو ؛ کتاب مهر کتابخانه دارد.

مروری بر کتاب

در روزگاران پیش ، پیش تر از آنکه کشورهای اروپائی پدید آیند و در جهانخواهی و جهانخواری بدانجا رسند که در هر کار، نگرش به سود و زیان مالی و سوداگری داشته باشند ، و میان مردمان کشورها ، مرزهای ساختگی پدید آورند و به نیروی اندوخته ای که از همان کشورها فرا چنگشان می آید ، چندان بدان مرزهای ساختگی ارج بنهند که خویشان دو سوی مرز را با یکدیگر دشمن گردانند تا بر سر همان مرزها به جنگ با یکدیگر بپردازند ، در نوشته های ایرانی جهان به هفت کشور بخش شده بود : یکی کشور میانین که آنرا خونیرث بامی یا ایران درخشان می نامیدند و شش کشور دیگر در شش سوی آن که هریک به نامی خوانده می شد .

باز در همان نوشته ها چنین آمده است که کشور میانین بزرگترین کشور جهان است و به اندازه شش کشور دیگر زمین و جنگل و رود و کوه دارد.هنوز موبدان زرتشتی ، به هنگام خواندن آفرینگان برای روان درگذشتگان ، از این هفت کشور بنام یاد می کنند ، چنانکه گویی هنوز جهانیان در هفت کشور به آسایش و آرامش و خرمی زندگی می کنند و به آبادانی جهان می پردازند و هیچگونه جنگی در میانه ی آنان نیست و هیچ مرزی در میانه ی آنان پدید نیامده است .
پس از گذشت هزاران سال میان مردمان کشور میانین ، یا مرز آریاییان و ایرانیان جدایی افتاد ، چنانکه گروهی از آنان به سوی خوروران (غرب) و در اروپای امروزی نشستند.

نوشته های ایرانی کهن از این گروه به نام سئیریم یاد می کنند که در زبان پهلوی سرم و در زبان پارسی دری سلم خوانده می شود که همان سرمتیان اند و امروز آنان را اروپایی می نامیم.پس  از آن گروهی از سوی خراسان (مشرق) گذشتند و به آسیای میانین امروزی رسیدند.

باز،در نوشته های باستانی ایران ، از این گروه به نام تور یاد شده است که کشور آنان بنام توران خوانده می شود .
و در این میانه گروهی مرز و کشور و نژاد و تبار خویش را گرامی شمردند و برای گریز از گرما یا سختی های دیگر آنرا رها نکردند و با نام "ایر" یا ایران ، در ایرانویج یا خاستگاه ایرانیان (آریاییان) بر جای ماندند و اینان هیچگاه پیوستگی خود را با آن دو گروه فراموش نکردند. چنانکه تا پایان دوران ساسانیان پادشاهان ایرانی گاهگاه با دختران پادشاه روم یا پادشاه توران پیوند زناشویی می بستند . و فرزندان چنین زنان به پادشاهی رسیدند زیرا که از مادری آریایی زاده شده بودند !

در شاهنامه روشنترین گفتار درباره ی آگاهی ایرانیان از این پیوند در سخن هرمز به خسرو پرویز آمده است که هنگام گریز از بهرام چوبینه بدو پند می دهد که به جای پناه خواستن از تازیان از قیصر روم پناه بخواه که :

فریدون نژادند و خویش تو اند      چو کارت شود سخت،پیش تو اند!

این بود نمونه ای از پیوند میان ایرانیان و اروپاییان.اما در کشور توران، به نامی بر می خوریم که برادر افراسیاب پادشاه توران است و این نام اغریرث است.اغریرث نیکخواه ایرانیان است و در یکی از نبردهای سهمگین که با یورش تورانیان به ایران آغاز گردید پهلوانان و لشکریان ایران را از زندان رهایی بخشید و افراسیاب به پادافره این کار، او را کشت ... و ایرانیان که همواره دل در گرو مهر این پهلوان تورانی و خویشاوند خود داشتند، همواره از او به نیکی یاد کرده اند و در شاهنامه همواره نام های برازنده چون اغریرث رهنمای ، اغریرث نیکرای ، اغریرث نیکخوی ، اغریرث نیکمرد ،... بدو داده شده است .
موبدان زرتشتی هنور در جشن خوانی های خویش از آن نیکمرد آزاده در کنار همه ی بزرگان ایرانزمین یاد می کنند و روان او را شاد می دارند .اکنون اگر نیک به واژه ی اغریرث (=اغر+ایر+رث) بنگریم ، واژه ی " ایر" یا ایرانی و آریایی خود را در میانه ی آن نشان می دهد ...

سده ها پس از اغریرث ، دستور و وزیر بزرگ افراسیاب پیران ویسه بود که با آنکه به دستور افراسیاب بناچار با ایرانیان همواره می جنگید ، همواره مهر ایرانیان را در دل داشت و همو بود که از کشته شدن بیژن ایرانی و منیژه ی تورانی و نیز کشته شدن فرنگیس و کیخسرو شاهزاده ی ایرانی جلوگیری کرد ، و سیاوخش در پناه او در توران می زیست .
نیکخواهی و مهرورزی این پهلوان در همه ی جنگ ها نسبت به ایرانیان آشکار است و هنگامی که در یکی از نبردها بدست گودرز سپهسالار کردستان کشته شد ، ایرانیان پیکر او را به آیین ایرانی در دخمه نهادند و یادش در شاهنامه و در دل ایرانیان همواره گرامی است .