از بالای عینک ظریفش نگاه با ‌نمکی کرد،مثل عادت همیشگی‌اش آبرو‌های نازکش رو کشید بالا وبا پشت چشم نازک کردن عشوه باری انگشتش و لای کتاب گذاشت تا صفحه رو گم نکند.
خنده‌ام گرفت،بعد این همه سال هنوز هیچ تغییری نکرده بود.هنوز همون پانی شر و شیطون سابق بود که با دیدنش همه غم و غصه‌ها فراموش میشد.
گفتم:خوب استاد،نتیجه؟
عرضم به حضور مبارک که شاعر میگه کرم از خود درخته!

قری به سر و گردنش داد و همانطور که بشکن میزدخواند:
این همه ناز و ادا کی‌ میره این همه راه غش غش خندیدم و گفتم:تا کور شود هر آنکه نتواند دید.
چشماشو گرد کرد و همانطور با غیض جواب داد:
بله دیگه ناز کش داری ناز کن نداری بفرما پاهات و دراز کن.تا وقتی‌ دور،دور شماست وضع همینه.بفرما خواجه هم همین و میگه.دوباره کتاب و باز کرد و بیت آخر و خوند:
دل حافظ که به دیدار تو خو گر شده بود ناز پرورد وصال است مجو آزارش این بار کتاب را کامل بست و عینکش را هم از چشمش در آورد.

بی‌ حوصله گفتم:حالا که چی‌؟از سن ناز کردن منخیلی وقته که گذشته؛یک؛دو اینکه اصلا من و پندار هیچ کدوم اهل......
با لحن شیطنت آمیزی گفت:حالا کی‌ حرفی‌ از پندار زد؟