نهج البلاغه منظوم

نهج البلاغه منظوم

مترجم: ناصر باریکانی طالقانی
ناشر: نسل مروارید
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 1306
اندازه کتاب: وزیری گالینگور - سال انتشار: 1380 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

ناصر باریکانی طالقانی، متخلص به ناصح از شاعران به نام استان البرز است. ناصح ، نهج البلاغه را طی سه سال براساس ترجمه استاد سید جعفر شهیدی، به نظم درآورده است.استاد و شاعری توانمند که توانسته است، نهج البلاغه را طی سه سال به نظم درآورد و امروز آنانی که ذائقه شعر و شعرخوانی دارند، در کنار هر صفحه این کتاب که به زبان عربی جملات امام امیرالمومنین علی (علیه السلام) آمده است، به زبان شعر نیز مفاهیم آن را بخوانند و از آن بهره برداری کنند.

این منظومه بر وزن مثنوی حماسی و در حدود چهارده هزار بیت است و جز این منظومه در سایر قالب های کلاسیک در مدح و مرثیه اهل بیت (علیه السلام) و موضوعات اجتماعی است. در ابتدای کتاب منظوم نهج البلاغه نوشته ای از قول و امضاء سید جعفر شهیدی، با این مضمون آمده است:
« قسمت هایی از ترجمه نهج البلاغه را که به نظم آورده اید، خواندم. آن چه شما را به انجام دادن این کار خطیر داشته، ارادتی است که مولای متقیان علی (علیه السلام ) دارید. ان شاء الله عنایت آن بزرگوار شامل حالتان گردد و شیعیان و شیفتگان آن امام همام که در زبان عربی دستی ندارند، از آن بهره مند گردند.

سپاس بیعدد خاصّ خدائى است           
که هیچ از رحمتش مأیوس کس نیست‏

بخلقش نعمت او هست کامل‏
بشر را لطف او همواره شامل‏

کسى ز آمرزشش نومید نبود           
پشیمان از عباداتش نگردد

هر آن کس رخ بسائیدش بدرگاه‏
سر فخرش گذشت از چرخ و از ماه‏

به پیشش هر کسى از عجز نالید           
بفرق عرش نعل پاى مالید

دریغ از رحمتش هرگز نفرمود
ره کم نعمتى هرگز نه پیمود

زوال از نعمت او دور باشد           
ز یادش دل چو بحر نور باشد

به پیش چشم حسّ گیتى است گلشن‏
ولى در پیش چشم عقل گلخن‏

فنا و نیستى در وى نوشته است           
گل او با زوال و غم سرشته است‏

بظاهر طعم آن شیرین و خرّم‏
بباطن خشک و با تلخى است همدم‏

بسوى طالبش باشد شتابان            
بزرد و سرخ خود گیرد دل از آن‏

چو نیکو ریشه در قلبش دواند
عنان ناگه ز دستش بگسلاند

نماید عاشق بیچاره زار           
بحسرانها و خیبتها گرفتار

بسان غنچه خونین دل باغ‏
گذارد در دلش چون لاله صد داغ‏

مدار کار گیتى چون چنین است           
کنى گر دل تو از آن بهتر این است‏

از آن توشه گرفتن نیک شاید           
ولى دل بستن اندر آن نباید

بجز قوت کفاف از آن نجوئید
بجز در راه حاجتها نپوئید

رسد هر چه بدان باشید شادان           
نباید شد بفکر بیشتر زان‏

حلال مال دنیا را حساب است‏
حرامش توأمان با صد عقاب است‏

همان بهتر که حرص از کف گذارید           
بگلزار قناعت روى آرید