ندای وحدت ؛ الرسول یدعوکم

ندای وحدت

نویسنده: شیخ حسن سعید
مترجم: محمود ناطقی
ناشر: چهلستون
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 508
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1363 - دوره چاپ: 1 

کیفیت : درحد نو  _ نو

 
مروری بر کتاب  

ترجمه الرسول یدعوکمبه ریسمان خداوند چنگ بزنید و از آن جدا نشوید

آیت اللّه شیخ حسن سعید در زمره عالمان سخت‏کوش و دانشوران دردشناسی است که عمر با برکت خود را وقف تحصیل علم و معرفت، گسترش دین و دفاع از حریم تشیع کرد. او عطش انسانهای تشنه حق را که در اقصی‏ نقاط عالم بودند، به خوبی درک می‏کرد. با وجود کسالتی که چندین سال متوالی دامنگیرش بود، مشکلات جهان اسلام را به خوبی احساس می‏کرد. ناملایماتی که به خواسته صورتهای گوناگون برای امت به ‏پا شیعه بروز می‏یافت، قلب بیمارش را در فشاری جانکاه قرار می‏داد، خود می‏گفت:«آنچه که گهگاهی به گوشم می‏رسد و مطالبی را که از خارج و داخل، بر حسب اتفاق، آگاهی پیدا می‏کنم همه دست به دست می‏دهند و قلب مجروح مرا آزار داده و راحتی را از من سلب می‏کنند گویی در میان آتش می‏سوزم و چاره‏ای جز دریدن نیست. تنها یاد خداست که در تمام موارد پشتیبان و نگهبان است و نیرو می‏بخشد.

به موازات تلاش‏های ارزنده مذکور ایشان متوجه این واقعیت شد که باید جوانان خارج از کشور را نیز به معارف اسلامی آشنا ساخت تا با سرمایه‏ای معنوی به کشور بازگردند. برای رسیدن به این مقصود کتابهایی تألیف و چاپ کرد و آنچه دیگران بر ضد اسلام گفته یا نوشته بودند با منطقی مستدل و سخنانی متین جواب داده شد. انتشار وسیع و گسترده مسائل اسلامی به صورت نشریات متعدد و به زبانهای مختلف برای کشورهای آسیایی، آفریقایی، اروپایی و خاور دور در جهت ارائه سیمای تشیّع به جهانیان، از کوششهای وی در این راستا بود که با استقبال بی‏حدّ روبرو شد.

یکی از رموز موفقیت و محبوبیت آیه اللّه سعید، داشتن اخلاق الهی، فروتنی و عدم ادعای او در تلاشهای گوناگون علمی، فرهنگی و اجتماعی بود. او از مردم دور نبود. در روابط خود با جامعه اسلامی و مردم کوچه و بازار، چنان گرم و صمیمی و مهربان رفتار می‏کرد که برای افراد چون برادری شفیق، مهربان، پدری عطوف، معلمی غم‏خوار و اهل سخاوت بود و چنان با مردم صمیمیت داشت که آنان بین خود و او فاصله‏ ای احساس نمی‏کردند. حافظه‏ ای «خارق‏ العاده»داشت و تمام مذاکراتی که با اشخاص مختلف طی سالیانی انجام داده بود، لفظ به لفظ به یادش مانده بود، آنچه بر لطف محضر وی می‏افزود. حُسن بیان و تقریرش بود که اغلب به صورت هنری خاص جلوه می‏کرد، چنان شیرین گفتار بود که هرگز احدی را از شنیدن گفتار او ملال دست نمی‏داد و هیچ کس از همنشینی با او سیر نمی‏شد و همگان تا آخرین لحظه با کمال دلبستگی و اشتیاق به گفتارش گوش دل می‏سپردند....