گفت خودت را تصور کن که کرمی هستی که داری در یک لجن زار زندگی می کنی. از دنیا چه می بینی؟ فقط گل و لای و لجن. تا وقتی نخواهی به جز دور و برت جای دیگری را ببینی فکر می کنی خوب دنیا همین است و همه هم همینطور زندگی می کنند. ولی وقتی همت کنی و خودت را بکشی بیرون از لجن زار ، می بینی موجوداتی هم در همین دنیا هستند که نه تنها در لجن زندگی نمی کنند بلکه در یک دنیای زیبا دارند زندگی می کنند.

حتی کرم هایی را می بینی که پروانه شده اند و در آسمان می چرخند و همنشین گل هستند نه گل. این تویی که انتخاب کردی در لجن زار بمانی. خودت را بکش بیرون تا قبل از اینکه به این باور برسی که تمام دنیا لجن زار است....

بیشتر قتل‌ها و جنایت‌ها از اول قرار نبوده انقدر فجیع باشد. میدانی فجیع‌ترین جنایت‌ها اتفاقا توسط آدم‌هایی صورت می‌گیرد که تا آنجای زندگی‌شان آدم‌های خیلی بدی هم نبوده‌اند. آدمها وقتی یک کار اشتباه را شروع می‌کنند هرچقدر بیشتر دلشان می‌خواهد جلوی آن اشتباه را بگیرند برعکس می‌شود و بیشتر به طرف آن اشتباه می‌روند چون باور ندارند که توانسته‌اند آنقدرآدم بدی باشند یعنی نمی‌توانند باور کنند که خودشان هستند که اینکار را کرده‌اند.

بعد آنقدر از خودشان عصبانی می‌شوند که دیگر نمی‌توانند درست تصمیم بگیرند. مثل باتلاق. کسی که تجربه‌ی باتلاق را ندارد، گیر که می‌افتد هول می‌شود. تقلا می‌کند. دست و پا میزند. یعنی همان کاری را می‌کند که نباید بکند. هی بیشتر فرو می‌رود. ولی اگر جان سالم به در ببرد دفعه‌ی بعد که توی باتلاق گیر بیفتد خودش را نمی‌بازد. عصبانی نمی‌شود و برای همین بهتر می‌تواند فرار کند. دیگر به یک باتلاق باز قهار تبدیل شده. اما مهم همان جان سالم به در بردن است. مهم این است که ازبعضی اشتباه‌ها نمی‌شود جان سالم به در برد....