مینوی و شاهنامه

مینوی و شاهنامه

نویسنده: مجتبی مینوی , محمد امین ریاحی , مهدی قریب , سیاوش روزبهان
ناشر: بنیاد شاهنامه فردوسی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 130
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1356 - دوره چاپ: 1 

کمیاب - کیفیت : صفحات درحد نو  ؛ لبه جلد و عطف زدگی دارد

مروری بر کتاب

سومین جشن طوس

مجوعه مقالات

پیش از سومین جشن ملی توس، جامعه علمی کشور استاد و مصحح بزرگ، شاهنامه شناس توانا را از دست داد. استاد مینوی خود مؤسس بنیاد شاهنامه فردوسی بود و در این باره تحقیقات گسترده و علمی فراوانی انجام داده بود. به همین دلیل در سومین جشن توس، بزرگداشتی از این استاد فقید به عمل آمد و سه مقاله در تجلیل از کوشش ‏های بی‏ دریغ و روش تحقیق علمی و انتقادی ایشان از شاهنامه و دیگر متون کهن ارائه شد.

مقالاتی از دکتر محمد امین ریاحی، مهدی قریب و سیاوش روزبهان. به نشانه حقشناسی نسبت به این شاهنامه شناس بزرگ نیز چهار مقاله از ایشان در این کتاب گنجانده شده است. مقالاتی با نامهای مقام زبان و ادبیات در ملیت، فردوسی ساختگی و جنون اصلاح اشعار قدما، اهتمام در تهیه متن صحیح شاهنامه و چاپ آن و مقاله: نسخه‏ های خطی قدیم باید ملاک تصحیح متون ادبی بشود.

...با این همه کوشش‌های بسیار مینوی را در تلاش برای به‌دست‌دادن ویرایشی علمی از شاهنامه، نباید ناچیز دانست. به‌ویژه زمانی که در دهه‌ی پنجاه و با بنیان‌گذاری «بنیاد شاهنامه» سرپرستی آن موسسه را برعهده گرفت، کوشش‌های او ارزنده و راهگشا بود. مینوی در آبان 1352 خورشیدی «داستان رستم‌وسهراب» را ویرایش کرد و در شمار کتاب‌های بنیاد شاهنامه انتشار داد. دیباچه‌ای روشنگر نیز به آغاز آن افزود.

او برای این ویرایش از 9 دست‌نویس کهن و چندین چاپ شاهنامه بهره بُرده بود. پیش از آن نیز در سال 1313 خورشیدی (هم‌زمان با برپایی کنگره‌ی هزاره‌ی فردوسی در تهران) جلد نخست شاهنامه‌ی چاپ بروخیم را ویرایش کرده بود و در فراهم‌آوردن برگزیده‌ای از شاهنامه همکار استاد حبیب یغمایی بود. در سال 1346 نیز کتاب «فردوسی و شعر او» را انتشار داد؛ کتابی که هنوز هم خواندنی و آگاهی‌بخش است.

استاد مجتبی مینوی شش سال پایان زندگی خود را به‌تمامی صرف ویرایش علمی شاهنامه کرد. او که استادی ممتاز و یگانه بود، در هفتم بهمن‌ماه 1355 خورشیدی، در 74 سالگی، چشم از جهان فروبست. دشوار است که از پیشروان شاهنامه‌شناسی یاد کنیم و از مجتبی مینوی، استاد نامدار فرهنگ ایران، نام نبریم. او در شمار نخستین استادانی بود که پافشاری بسیاری برای به‌دست‌دادن ویرایشی علمی و باریک‌بینانه از شاهنامه می‌کرد و چنین باور داشت که هر پژوهشی درباره‌ی این کتاب ارجمند بدون در دست داشتن چاپی علمی و ویرایش‌شده از آن، به بی‌راهه رفتن است.