منابع و مآخذ عشایر ایران به فارسی

منابع و مآخذ عشایر ایران به فارسی

نویسنده: گروه نویسندگان
ناشر: عشایری
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 296
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1366 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو _ نو ؛ لبه جلد رد تا خوردگی دارد

مروری بر کتاب

بخش تحقیقات عشایری موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران از سال 1356 تصمیم به جمع آوری و انتشار منابع و مآخذ فارسی عشایر ایران گرفت. حاصل این پژوهشها ابتدا در سال 1357 و سپس تکمیل شده آن در سال 1360 در نسخه های معدودی که حاوی 280 منبع و مآخذ فارسی عشایر ایران بود، بصورت زیراکسی منتشر گردید.

در مرحله سوم در سال 1361 پژوهشگران موسسه مذکور موفق شدند یکصد و بیست منبع دیگر نیز بدان افزوده و سرانجام تمامی منابع و مآخذ مذکور در سال 1362 در هم ادغام و به صورت 400 منبع و مآخذ فارسی عشایر ایران آماده گردید، لیکن ادامه کار و تفحص در کم و کیف دستآوردها هیچگاه متوقف نشد و یر اساس این اندیشه، جمع آوری و منابع و مآخذ با همکاری پژوهشگران علاقه مند ادامه یافت، که صد منبع و مآخذ منتشر شده در معدود نسخه های زیراکسی در سال 1363 به کوشش آقای شاهرخ ترغیبی نمونه آن می باشد.

انگیزه تدوین این کتاب وجود مقالات فراوان ولی پراکنده مربوط عشایر ایران و نیز برخی کتب و نوشته هایی بود که بخشی از آن به مسائل مختلف عشایر ایران اختصاص داشت ولی به هیچ شکلی تدوین نگردیده و آگاهی دوستداان از آنها بسیار مشکل می نمود، زیرا گاهی دسترسی به نشریات پراکنده سازمانهای مختلف دولتی و نشریات منتشره در شهرستانها تا مرز نامیسر بودن و عدم آگاهی از آن وجود دارد. چون اسماء عشایری مناطق مختلف در منابع اصلی اعراب گذاری نشده و دسترسی به مطلعین محلی نیز میسر نبود ممکن است ضبط املائی برخی از اسماء نادرست باشد، هرچند تا آنجا که ممکن بود در تصحیح آن دقت لازم اعمال شده است.

انگیزه نویسندگان، نشان دادن یک پارچگی ایلات، عشایر، خاندان‌ها و دودمان‌های شهری ایران فرهنگی (مناطقی از آسیا که فرهنگ مشترکی با ایران دارند) می‌باشد. تعدد نام‌ها و تفرق مسکنی صاحبان آنها، نویسنده را واداشته است تا چنین راهنمایی برای آنکه معلوم شود هر ایل، عشیره ، طایفه ، تیره و خاندان در چه دوره و در چه مکانی می‌زیسته است، فراهم آورد.

کتاب، مختص به عشایر و طوایف صحرانشین و دودمان‌ها و خاندان‌های شهرنشین می‌باشد. نویسنده، معتقد است که بیشتر شهرنشینان نیز صحرانشین بوده و برای بهبود وضع زندگی، یک جانشین شده‌اند و این جریان، امروز هم ادامه دارد؛ چادرنشینان با نام‌های ایلی خود وارد زندگی شهری می‌شوند و با همین نام ادامه زندگی می‌دهند.