مقدمات روانکاوی

نویسنده: چارلز برنر
مترجم: فرید جواهر کلام
ناشر: بنگاه ترجمه و نشر کتاب
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 300
اندازه کتاب: رقعی سلفون - سال انتشار: 1347 - دوره چاپ: 1 

کمیاب  - کیفیت : درحد نو

مروری بر کتاب

روش درمانی مبتنی بر مفاهیم فرویدی، روانکاوی نام دارد. در مبحث (شخصیت و ارزیابی آن)، در مورد نظریه فروید درباره شخصیت، و در مبحث تعارض و فشار روانی درباره مفهوم روانکاوی از اضطراب به عنوان پاسخی به تعارض های ناهشیار، گفتگو کردیم. هدف روانکاوی این است که شخص را نسبت به تعارض های ناهشیار و مکانیسم های دفاعی که برای کنترل اضطراب به کار می برد آگاه کند. هنگامی که ترس ها و انگیزه های ناهشیار خود را بشناسیم به طرز معقول تر و واقعبینانه تری با آنها رو به رو می شویم.

 درمان روانکاوی نخست به صورتی متمرکز و درازمدت بوده است. درمانگر و درمان جو معمولاً در طول یک تا چند سال، هر هفته چند بار و هر بار پنجاه دقیقه دیدار می کردند. در حال حاضر درمانگران پیرو مکتب روانکاوی دوره های درمانی کوتاه تر (مدت زمان ثابتی برای کار بر روی مسائل و دستیابی به هدف های معین در اختیار درمان جو و درمان گر است) و دیدارهای کمتر معمولاً یک بار در هفته - را ترجیح می دهند. (به این وسیله، درمانجو در فاصله جلسات درمانی فرصت می یابد که درباره گفتگوهائی که با درمانگر داشته تأمل کند و در پرتو آنها تعامل های روزمره خود را وارسی کند).

تداعی آزاد 

   یکی از شیوه های عمده ای که روانکاوان برای تسهیل فراخوانی تعارض های ناهشیار آدمی به کار می برند تداعی آزاد است: به این ترتیب که درمانجو تشویق می شود که قید و بند از اندیشه ها و احساسات خود بردارد و هر آنچه را که به ذهنش میرسد بدون دستکاری و سانسور بیان کند. البته اینکار چندان آسان نیست؛ معمولاً ما در گفتگوهای خود می کوشیم یک رشته پیوسته و مرتبط را دنبال کنیم و اندیشه های نامربوط را بیان نکنیم تا از هدف موردنظر دور نیفتیم. علاوه بر این، اندیشه های گذرائی که نامناسب، احمقانه یا شرم آور به نظر میرسند معمولاً ناگفته می مانند.

 با این همه، به کمک تمرین، و تشویق های روانکاو، تداعی آزاد با آسانی بیشتری صورت میگیرد. اما حتی کسانیکه به عمد و آگاهانه می کوشند اندیشه های خود را آزاد بگذارند گه گاه دچار وقفه (blocking) می شوند. در مواردیکه درمانجو از سخن باز می ایستد، یا ناگهان موضوع را عوض می کند، یا جزئیات یک رویداد را به خاطر نمی آورد، روانکاو چنین فرض میکند که وی در برابر به یاد آوردن اندیشه ها یا احساسات معینی مقاومت می ورزد. فروید بر این باور بود که کنترل هائی که شخص به طور ناهشیار بر نکته ها و گوشه های حساس دارد موجب وقفه فکری یا مقاومت (resistance) میشود و همین گوشه های حساس است که روانکاو بایستی در آنها کاوش کند.

تفسیر 

  روانکاو می کوشد بر مقاومت درمانجو غالب آید و از راه تفسیر، وی را به خودشناسی کامل تری رهنمون شود. تفسیر به یکی از دو صورت زیر است: روانکاو نخست توجه درمانجو را به مقاومت هایش جلب می کند. برای غالب مردم همین بس که متوجه شوند یک سلسله از تداعی های آنان ناگهان دچار وقفه می شود، یا قراری را فراموش می کنند، یا می خواهند موضوع گفتگو را عوض کنند و مانند این ها.

  همین آگاهی به آنان کمک میکند که چیزهائی درباره خودشان بیاموزند. دوم، روانکاو پیش خود حدس میزند که چه چیزی در پس گفته های درمان جو نهفته است و سپس سعی می کند تداعی های بیشتری را در درمانجو برانگیزد. مثلاً درمان جو چیزی میگوید که خودش آن را بی اهمیت می پندارد و به خاطر بی اهمیت بودن آن پوزش می خواهد؛ در این حال روانکاو ممکن است بگوید که چیزهای به ظاهر بی اهمیت می تواند به طور غیرمستقیم به نکته با اهمیتی اشاره داشته باشد.

 هرگاه چنین تفسیری در موقع مناسبی ارائه شود ممکن است تداعی های تازه و مهمی را فرا خواند. لازم به یادآوری است که روانکاو هرگز آشکارا القاء نمی کند که چه چیزی از اهمیت برخوردار است، بلکه درمان جو خود باید چنین نکته ای را کشف کند...