مقالات توماس مان

مقالات توماس مان

نويسنده: توماس مان
مترجم: ابوتراب سهراب
ناشر: شركت سهامی كتابهای جيبی
زبان كتاب: فارسی
تعداد صفحه: 332
اندازه كتاب: پالتویی - سال انتشار: 1357 - دوره چاپ: 2

کمیاب - کیفیت : نو ؛ گوشه عطف کتاب زدگی مختصری دارد

مروری بر کتاب

گوته ، تولستوی ، فروید ، واگنر

"انسان حیوانی بیمار است" این بود فتوای نیچه در مورد انسان. بله، انسان همان قدر که نسبت به حیونات از لحاظ بدنی موجود ضعیف و حتی ناقص است، به همان اندازه هم انسان است. و انسانترین انسانها یعنی آنهایی که از جنبه ذهنیت، که مشخصه انسان است، بر دیگران توفق دارند، بیماترین انسانها هستند و بیان و نمودی که افشاگر این بیماری است در واقع فریاد استغاثه همگی بشریت است که در جستجوی کمال عافیت به آسمانها برخاسته است.

توماس‌مان می‌گوید: «قرن نوزدهم که در تعقیب استنتاجهای دکارتی رهسپار ذهنیت کامل و منطق تمام بود، در انکار خدا، اما به خاطر خدا زیست» در واقع آن هنگام که انسان به تجزیه شخصیت و فلسفه پرداخت بخش معتنابهی از موجودیت آسمانی خود را گم کرد، زیرا چنین نیست که تمام خوبیهای انسان و تمایل او به خوب بودن و خوبی کردن از منطق سرچشمه می‌گیرد، بلکه بسیاری از این خصال خوب در واقع م طابق با معائیر و موازین منطقی بی‌دلیل و غیر قاب توجیه است و بنابراین اساس توجیه و استدلال خوبیهای اسنان، کاری بیهوده و ناقض غرض است.

توماس‌مان دوستدار قرن نوزدهم بود و آن را قرن غولها می‌نامید. موسیقی آن، فلسفه و داستان‌نویسی‌اش را دوست می‌داشت و نیچه را کنار واگنر، زولا و ایبسن می‌ستود. ابعاد این قرن او را مسحور خویش می‌ساخت و صمیمیتش او را از خود بیخود می‌کرد؛ ولی نمی‌توانست انکار کند که کاوش انسان به خاطر حقیقت و برای دسترسی به آن هنوز از مقصد و مراد خویش بسیار فاصله دارد. در آثار مان عامل بازشناسی Identification نقشی اساسی دارد. هر انسانی در جستجوی آن است که خود را با چیزی باز شناسد. بله، انسان در جستجوی هویت خویشتن است و این نه فقط در مفهوم فردی آن بلکه در معیار جمعی آن نیز حائز اهمیت فراوان است.

کلئوپاترا چنان مقدمات پایان کار خویش را تهیه می‌بیند و از چنان طرحی پیروی می‌کند که به یادآور ایشتر خدای بابلی و سایر الهگان تانیث از آغاز تاریخ تا آن زمان بوده است.
مسیح که بر صلیب فریاد بر می‌دارد «خداندگار من، چرا مرا فرو گذارده‌ای؟» در واقع با این جمله هویت خود را آشکار می‌سازد، زیرا این عبارت را در آغاز سرود بیست و سوم از مزامیر داود می‌بینیم. این احتیاج به بازشناسی، نیاز روانی انسان است... در آثار مان عامل بازشناسی نقش اساسی دارد. هر انسای در جستجوی هویت خویشتن است و این نه فقط در مفهوم فردی آن بلکه در معیار جمعی آن نیز حائز اهمیت است.