شاه در طی سال‌های 1332 تا 1342 تا حدود زیادی با ملاحظات و توجه همه جانبه به اطراف و جوانب قضایای سیاسی اقدام می‌کرد و مخصوصا در رویارویی با خبرنگاران خارجی می‌کوشید شخصیت دمکرات و مظلومانه‌ای از خود نشان دهد. پس از 1342 و دوران حکومت های فرمانبر و چاکرمنش علم، منصور، هویدا، شاه که سالخوردگان و صاحبان تجارب را کنار گذارده بود، به تدریج آن‌چه را که دمکراسی می‌خواند، کنار گذاشت و به بهانه اینکه مردم کوچه و بازار نمی‌فهمند و درصد بی سوادی در ایران زیاد است، سعی کرد به عنوان گرداننده تمام عیار سکان سیاست ایران جلوه کند.

«شاه برای نخستین بار در مصاحبه‌های مطبوعاتی شرکت می‌کند و طی آن عزم راسخ خود را برای ریشه‌کن کردن فساد و انجام برنامه‌های درازمدت اصلاحات و توسعه کشور اعلام می‌نماید. در نتیجه، نخست‌وزیر لایحه‌ای به مجلس ارائه داده که به موجب آن کارمندان دولت از شرکت در معاملات تجاری منع می‌شوند. این لایحه برای بسیاری از نمایندگان مجلس که درآمد سرشاری از معامله با دولت به دست می‌آورند، سنگین خواهد آمد. افزون بر این شاه اعلام کرده است که خاندان سلطنتی نیز مشمول مفاد لایحه خواهند شد. لایحه دیگری نیز کارمندان دولت را به اعلام میزان دارایی خود موظف می‌کند...

اراده و توانایی شاه در اجرای اصلاحات بعداً معلوم خواهد شد. با این حال، پیشنهادهای او موقتاً فشارهای داخلی را تخفیف داده است. ولی مردم و اپوزیسیون با دقت به پیگیری این آغاز نویدبخش ادامه خواهند داد. اپوزیسیون که در گذشته شاهد بسیاری وعده‌های انجام‌نیافته بود، به وعده صرف راضی نخواهد شد. تبلیغات خارجی کماکان اصلاحات شاه را توخالی قلمداد خواهد کرد. از سوی دیگر امکان دارد که برخی از جریان‌های اپوزیسیون، به خیال اینکه برنامه اصلاحات شاه ناشی از آگاهی او به ضعف موقعیت خود اوست، او را در مقابل حملات آسیب‌پذیر جلوه نماید...