کتاب مزامیر که به زبور داود نیز شهرت دارد، یکی از دلپذیرترین کتب «کتاب مقدس» است. این کتاب مجموعه ای است از شعر و سرود که بزبانی شیوا، روحیات و رویدادهای تاریخی قوم یهود را بیان می کند. بیشتر بخشهای این کتاب در زمان داود پادشاه و کمی بعد از آن نگارش یافته است. «زبور داود» را قوم یهود پس از بازگشت از اسارت بابل، بعنوان کتاب سرود بکار می برد. هفتاد و دو مزمور را داود نوشته؛ دو مزمور را سلیمان، دوازده مزمور را آساف، ثه مزمور را خاندان قورح و بالاخره یک مزمور را موسی برشته تحریر درآورده.

مزامیر روحیات مردم را در هنگام شادی و غم بیان می کند. از این کتاب میفهمیم که در هر روحیه و حالتی که باشیم میتوانیم قلب خود را بسوی خدا بگشاییم و با وی راز و نیاز کنیم. همچنین، در این کتاب با سرودهای زیبای پرستش خدا آشنا میشویم. مطالب این کتاب به خواننده کمک میکند تا نه فقط مشکلات خود را با خداوند در میان بگذارد بلکه او را برای نعمتهایش ستایش کند. موضوع اصلی کتاب مزامیر «پرستش» است. این واژه بیش از ۲۰۰ بار در این کتاب بکار رفته؛ «توکل» و واژه های مشابه، ۵۷ بار. آیه کلیدی این کتاب را میتوان در ۱۵۰: ۶ یافت: «هرکه جان در بدن دارد خداوند را ستایش کند! خداوند را سپاس باد!»

کتاب اول
مزامیر ۱-۴۱) خوشبختی واقعی
خوشا به حال کسی که با بدکاران مشورت نمی کند و ۱ راه گناهکاران را در پیش نمی گیرد و با کسانی که
ممالک با هم متحد شده اند تا برضد خداوند و پادشاه برگزیده اش قیام کنند. آنها می گویند: «بیایید زنجیرها را پاره کنیم و خود را از قید اسارت آزاد سازیم!»
اما خداوند که بر تخت خود در آسمان نشسته، به نقشه های آنان می خندد. سپس با خشم و غضب آنان…..