مداومت در اصول موسیقی ایران

مداومت در اصول موسیقی ایران

نویسنده: محمدتقی مسعودیه
ناشر: وزارت فرهنگ
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 70
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1353 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو  ؛ واجد تصویر محمدرضا شاه

مروری بر کتاب 

تجزیه و تحلیل چهارده ترانه محلی ایران

محمدتقی مسعودیه ؛ متخصص اتنوموزیکولوژی، موسیقی‌دان و آهنگ‌ساز ایرانی. پس از دریافت دیپلم ویولن از هنرستان عالی موسیقی و نیز دریافت دانشنامۀ لیسانس حقوق قضایی از دانشگاه تهران، راهی اروپا شد و در کنسرواتوار ملی پاریس در رشتۀ ویولن ادامه تحصیل داد. در ۱۳۳۵ از مدرسۀ عالی موسیقی پاریس دانشنامۀ هارمونی و در ۱۳۴۲ دانشنامۀ لیسانس آهنگ‌سازی گرفت. در ۱۳۴۷ با ارائه پایان‌نامه‌ای با عنوان «آواز شور» که به آوانویسی و بررسی دستگاه شور اختصاص داشت، به دریافت دانشنامۀ دکتری موسیقی‌شناسی نایل آمد؛ در همان زمان به ایران بازگشت و تا پایان عمر در دانشکدۀ هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، به تدریس پرداخت.

مسعودیه فعالیت‌های پژوهشی خود را در درجۀ اول روی موسیقی محلی ایران و سپس بر ردیف موسیقی ایرانی متمرکز کرد. برخی از ساخته‌های او را پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر مجلسی رادیو و تلویزیون ملی ایران اجرا کردند. دو اثر او با نام‌های موومان سمفونیک، و دو موومان برای ارکستر زهی نیز به رهبری علی رهبری و منوچهر صهبایی در اروپا ضبط و منتشر شده‌اند.

از دیگر آثار اوست: فانتزی برای ارکستر زهی، سوییت ایرانی، کتاب‌های تجزیه و تحلیل چهارده ترانۀ محلی ایران، موسیقی بوشهر؛ به اتفاق یوزف کوکرتس، آوانویسی و بررسی ردیف آوازی موسیقی سنتی ایران به روایت محمود کریمی، نسخه‌های خطی پارسی دربارۀ موسیقی به فرانسه، موسیقی بلوچستان، مقالات متعدد به فارسی، انگلیسی، آلمانی و فرانسوی. او به‌سبب پژوهش‌های ارزشمند و پایه‌گذاری تحقیقات اتنوموزیکولوژی، در کشور «پدر اتنوموزیکولوژی ایران» لقب گرفت.

از حدود ده هزار سال پیش، ایران در تصرف اقوام و مردمانی بوده است که میل به ماندگاری طولانی در این کشور داشته‌اند.
تمدنی که به رغم تغییرات گسترده، از نظر جغرافیایی و فرهنگی، شامل تمام بخش‌های فلات ایران، بخش‌های آسیای مرکزی، بلخ و رشته‌کوه‌های هندوکُش در امتداد شمال‌شرقی، افغانستان و غرب پاکستان در بخش جنوب‌شرقی، و از سوی غرب، بین‌النهرین و قفقاز در بخش شمال‌غربی است.

بنابراین هرقدر هم که نام ایران و خصوصیات ایرانیان را مشتق از مردمانی دانسته که در حدود ۳ تا ۴ هزار سال پیش تمدنی را برپا نهاده‌اند، مسلم است که ساکنان کنونی، از میراث‌های تمامی دوران (از کهن‌ترین روزگار تا کنون) بهره برده‌اند و طبیعتا در پی آن موسیقی این دیار نیز بی‌تاثیر نمانده است‌. شاید بزرگترین سدی که در مسیر پژوهش در تاریخ موسیقی ایران قبل از اسلام یا به‌طور کلی تاریخ موسیقی ایران قرار دارد، کمبود و یا حتی نبود منابع کافی است. متاسفانه به دلایل مختلفی هم‌چون جنگ‌های متعدد منابع موجود بسیار محدود هستند.