مالون می میرد

نویسنده: ساموئل بکت
مترجم: محمود کیانوش
ناشر: نیل
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 202
اندازه کتاب: رقعی سلفون - سال انتشار: 1350 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو

مروری بر کتاب 

به زودی می میرم . 
از ران ها و پاهایم خواسته ام حرکتی بکنند . آن ها را خوب می شناسم و تلاش و تقلایشان را برای انجام تقاضایم احساس می کنم . در آن گستره ی کوتاه زمانی با آن ها زندگی کرده ام ، آکنده از شور و حادثه ، در فاصله ی زمانی میان دریافت پیام و ارسال پاسخی رقت بار .

برای سگ های پیر سرانجام روزی فرا می رسد آن سپیده دمی که صدای سوت صاحبانشان را می شنوند و دیگر نمی توانند جست زنان پی او بروند . پس در لانه شان می مانند ...

همه چیز با اندیشه ی مرگ آغاز می شود . همین اندیشه ی مرگ است که ۹۰ % خواننده ها را از رمان می گیرد مرگی که خواننده در سراسر کتاب نمی فهمد که چرا باید رمان با آن آغاز شود و اصلا ً چرا مالون نمی میرد و شاید اصلا ً او مرده است و همه چیز در رویاها یک مُرده می گذرد و ما فقط با روحی بیمار و آزرده روبرو هستیم که آمده اندیشه هایی که یک عمر در سرش انباشته شده است را به روی کاغذ بیاورد . حتی اگر او نفس بکشد هم فرق نمی کند . او مُرده است .

در این رمان ماجرای پیرمردی نقل می‌شود که بر روی تخت خوابیده اما مطمئن نیست که در یک بیمارستان است و یا در یک آسایشگاه.
شاید بکت در این رمان بیش از همه ی رمان های مشابه، انسان بی دفاع مواجه شده با غرایب قرن بیستم را به تصویر می کشد . بوف کور هدایت ، مسخ کافکا ، تهوع سارتر و بیگانه ی کامو ، همه از یک جنسند اما تفاوت این کتاب با کتاب های مشابه اش این است که نویسنده بیش از همه ی این نویسندگان، صداقت دارد . او کم و زیاد و اغراق ندارد ، پند و اندرز و فلسفه ای ندارد ، با این وجود حرف هایش در عین پیچیدگی به دل می نشیند . شاید بیش از همه ی کتاب های یاد شده ، بوف کور به رمان ؛ مالون می میرد نزدیک تر باشد ، بیش تر در فرم روایت و به هم ریختگی زمانی.