لال بازی نمایش کوتاه بی‌سخنی است که گاهی در مجالس شادی، با موضوعات خنده‌دار، همراه با یک ساز اجرا می‌شد. برای مثال در یک نمونه بازی، بازیگری درخت می‌شد، بازیگر دیگری باغبان و بازیگر سوم رهگذر. باغبان و رهگذر بودن گفت‌وگو، با حرکت‌های چهره و ادا و اشاره بر سرچیدن میوه دعوای خنده‌دار می‌کردند. در ادامه‌ی نمایش باغبان زیرسایه‌ی درخت می‌خوابید، درخت جایش را عوض می‌کرد و باغبان نفس‌زنان، به دنبال سایه‌ی درخت این‌ور و آن‌ور می‌رفت.

مجموعه لال بازی ها متشکل از چند داستان کوتاه در فرم بیانی نمایشی است که در آن بند نخست هر روایت با توصیف مکان آغاز می‌شود. از این نظر می‌توان چنین ادعا کرد که این مجموعه در یکپارچگی موجزش، مجموعه‌ای است به غایت مکان‌مند؛ اما مکان در هیات منفرد خود در هر بخش از مجموعه، محل ظهور آدم‌ها یا رخدادی بین آنها و یا میان آنها و عنصری در طبیعت است و از سوی دیگر در ساختار منسجم و پیوسته کتاب، موتیفی است که به زیبایی در جان روایت نشسته است.نویسنده در "لال بازی‌ها"، درماندگی و ناچاری انسان، و روابط نامتعادل میان انسان‌ها در جامعه بشری را وصف می‌کند .

آدم‌های روایت غلامحسین ساعدی در این مجموعه بی‌چهره و شمایل نیستند اما از آنجا که مکان عنصر اساسی پیشبرد روایت است و عامل شناسایی آنهاست و نویسنده از وارد کردن جزییات اضافه به پیکره روایت، خودداری می‌کند و در واقع مکان در کنار راوی نقشی فاعلی در ارایه معلومات مفید به مخاطب دارد. بر این سیاق مکان از همان سطور نخستین کتاب در داستان اول، محل رویارویی ذهنیت به تصویر درآمده نویسنده با بهت تماشاگر رویدادهای درون روایت است. انگار طیفی شبح‌گونه از اشیا و جانداران آن را پر کرده‌اند و حضور آنها در داستان با عدم قطعیت همراه است. مکان نه به عنوان تکه جایی سرد و بی‌روح که اندام‌واره است زنده؛ نفس می‌کشد، ریتم دارد و ما از خلال امتداد حضور آن در همه عوامل و اجزای ساختاری صحنه، فاعلیتش را حس می‌کنیم.

...مرد کور هر بار که در پی یافتن چیزی است؛ عصایش را بر زمین می‌کوبد، بعد زمین را می‌کند، چیزی از زمین بیرون می‌کشد، لمس می‌کند و آن را کنار می‌گذارد....

...دخمه‌ای با سه دیوار و سقفی گل‌اندود. سه در کوتاه و چوبی در سه دیوار. یکی روبه‌رو، دوتا در طرفین. وسط اتاق سفره بزرگ و سفیدی پهن است و توی سفره علم سیاه بزرگی را به زمین فرو کرده‌اند. به چوب علم یک خوشه انگور بسته‌اند.