قهرمان دوران

قهرمان دوران

نویسنده: میخائیل لرمانتف
مترجم: کریم کشاورز
ناشر: امیر کبیر
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 168
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1361 - دوره چاپ: 4

کمیاب - کیفیت : درحد نو _ نو

مروری بر کتاب

پچورین شخصیت قهرمان دوران فردی است غیر عادی و قهرمانی غیر طبیعی کارهایی که از او به سر میزند همه نحوی عجیب و توجیه ناپذیرند.او همچون قارچی برابرمان ظاهر میشود مردی است بی هویت و بی آرمان که فقط زندگی میکند و به هیچ چیزی به صورت حقیقی آن عشق نمی ورزد...او میگوید آیا بدی هم میتواند این قدر زیبا و دوست داشتنی باشد؟

چرا او بر بدی صحه میگذارد و آن را ارج می نهد بی آن دلیل که میبیند همین ویژگی بدی است که زنان را با او جلب میکند و برده وار به مشتاقی و تسلیمشان وا می دارد. از تفليس با گاري چاپاري حركت كردم و منزل بمنزل اسب عوض مي كردم. تمام بار و توشه سفرم عبارت بود از يك چمدان كوچك كه نيمي از آن را يادداشت هاي سفر گرجستان گرفته بود ...

میخائیل یوری یویچ لرمانتف (1814-1841) شاعر ، نمایشنامه نویس و نثرنویسی رمانتیک بود.او که به شدت تحت تاثیر بایرون و پوشکین قرار داشت بعد از مرگ پوشکین مرثیه بلند بالایی نوشت و حسابی به محافل اشرافی(که خود نیز از آن ها بود.)تاخت مرثیه ای که امروزه از ارزش های ادبی برخوردار است. اشعار لرمانتف پر از یاس و ناکامی و کسالت از زندگی است،او از مردم بیزار بود و بیشتر زندگی کوتاهش را در تنهایی و انزوا به سر برد.لرمانتف انسان سرخورده و غمگینی بود و این در انتخاب و نوع شخصیت های روایات منثور و منظومش هم دیده می شود به طوریکه به قول تورگینیف چشمهایش حتی موقع خندیدن نیز پر از غم بود و هیچگاه نمی خندید....

در این کتاب که شامل پنج داستان بهم پیوسته است که در سراسر آن تصویر زنده جوانی بنام (پچورین) خودنمایی می کند . پچورین یک فرد اشرافی تحصیل کرده وبا استعداد است که پیوسته درباره زندگی و خواهش های خویش می اندیشد و چون محیط مناسبی برای معرفی خود نمی یابد قوایش را در زندگی بی حاصلی تباه می کند.

قهرمان دوران، این اثر را نمی توان رمان نامید اما کاری است که در کنار کارهایی چون "یوگنی آنگین" و "نفوس مرده"زمینه رمان نویسی را در روسیه ایجاد کردند. گاه راوی داستان ها درشگه چی است که او را می شناسد،گاه یکی از دوستانش و گاه از میان یادداشت هایی که او آن ها را رها کرده و دوراندخته خوانده می شود؛ اما در این بین خود شخصیت پچورین شکل می گیرد و از شخصیت های سلفش در ادبیات روسیه پیچیده تر و قوی تر می شود (مثل یوگنی آنگین پوشکین)

در داستان اول"بلا"داستان رمانتیک گونه و افسانه واری است از اینکه چگونه پچورین دختر شرقی-قفقازی را که به او دلبسته از خانواده اش می دزد و باعث مرگش می شود.داستانی که به نسبت بقیه روایات ضعیف تر است و در آن از تناقضات ذهنی پچورین خبری نیست هر چند که از لحاظ زمانی آخرین روایت زندگیش محسوب می شود.

داستان بعدیش"تامان" به لحاظ شکستن ساختار ذهنی خواننده و به هم زدن کلیشه چهرهء معصوم دخترکان زیبا و پسران نابینا صاحب ارزش است.اما ارزشمندترین داستان یا روایت داستانی زندگی پچورین قصهء "دوشس ماری" است که در اینجا به شخصیت واقعی و پرتناقض پچورین نزدیک شده و با دغدغه ها اصلی خود نویسنده آشنا می شویم.

مردی که برای عشق و روابط عاشقانه اهمیتی قائل نیست و مرگ برایش فرق زیادی با زندگی کسالت باری که دارد نمی کند.او با بی خیالی بازیگوشانه با دختران رابطه برقرار می کند و در اوج رابطه اش از آن ها دست می کشد تنها برای اینکه آزادی های فردی و استقلال ذهنی اش را از دست ندهد.

هنگام دوئل با وجود اینکه می داند اسلحه اش خالی است مقابل گروشینسکی می ایستد و تنها وقتی او حاضر به عذر خواهی نمی شود اسلحه اش را پر می کند و در مغز حریف خالی می کند. تک گویی های درونی پچورین در شب قبل از دوئل و تردیدی که از انجام دادن و ندادن این کار دارد از بخش هایی است که خواننده را با شخصیت واقعی پچورین (به ظاهر زمخت اما از نظر درونی حساس و ظریف)آشنا می سازد و در خاطرش ماندگار می کند. داستان آخر یعنی "قضا و قدری" نیز بیشتر از هر چیز صاحب قصه ای خوب و پر تعلیق است و بیشتر از آنکه حول محور شخصیت باشد بر پایه تعیلق و جذابیت روایتی نوشته شده است.