قانون نامه حمورابی

قانون نامه حمورابی

نویسنده: تئوفیل میک
مترجم: کامیار عبدی
ناشر: سازمان میراث فرهنگی کشور
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 108
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1373 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

مصور

تقریبا ۴۰۰۰ سال پیش شاهی جوان به نام حمورابی شهر کوچک و نسبتا بی‌اهمیت بابل را در بین النهرین که امروز در عراق قرار دارد به میراث برد. حمورابی اندازه و نفوذ بابل را گسترش داد و شهر در پایان عمر او به مهم‌ترین شهر منطقه بدل شد. بابل بیش از هزار سال همچنان اهمیت خود را حفظ کرد. اگرچه حمورابی سیاستمدار و جنگجو بود. بیشتر به سبب مجموعه قوانین خود در یاد‌ها مانده است.

مجموعه قوانینی که روی یک یادبود سنگی بلند نگاشته شده است. این صد‌ها حکم حقوقی بر قوانین آینده منطقه و همچنین قوانین دنیای غرب اثرگذار بود. این کتاب زندگی و دوران حاکمی را که به شاه عدالت معروف بود از طریق سخنان خودشاه و احکام قانونی او و اسناد تاریخی و منابع روزگارش مورد کندوکاو قرار می‌دهد.

در زمستان سال 1901 و 1902 یک تیم باستان‌شناسی فرانسوی در محوطه باستانی شوش مشغول حفاری بود . یکی از یافته‌های این گروه بلافاصله مشهور شد : سه قطعه بزرگ سنگ سیاه براق که یادمانی به بلندی تقریباً دو متر و سی سانتیمتر را تشکیل می‌داد .

در بالای یادمان ، چهره مردی بر سنگ تراشیده شده بود ، پادشاهی ایستاده در برابر پیکری نشسته ، که حال می‌دانیم شمش ، رب‌النوع خورشید و همچنین رب‌النوعِ عدالت بابلی‌هاست . زیر تصویر ، سطرهای نوشته شده زیادی به خط میخی دیده می‌شد . این خط با استفاده از یک نی و فشار دادن آن بر روی گِل نرم نوشته می‌شد ، اما در این یادمان ، کلمات با دقت روی سنگ سیاه کنده شده بود .حمورابی چهار هزار سال پیش در سرزمینی که بعدها بین‌النهرین نامیده شد ، زندگی و حکمرانی می‌کرده است ...

در این کتاب متن دو قانون "حمورابی" و قوانین "لیپیت ایشتار" درج شده است. گفتنی است که "بنا بر تحقیقاتی که محققین نموده‌اند، سرزمین فعلی عراق شامل چند کشور شهر بوده که در کنار یکدیگر قرار داشتند. یکی از آن‌ها را که به سومر نامیده می‌شد، بنیانگذار تمدن دانسته‌اند، از لوحه‌های یافت شده در آن ناحیه و تفاوتی که بین لغات آن‌ها و مردم‌ سامی دیده شده به این نتیجه رسیده‌اند که آن مردم سامی‌نژاد نبوده‌اند؛ اما تا کنون ریشه نژادی آن‌ها به درستی شناخته نشده است.

قدیمی‌ترین قانون نامه مدون را تا کنون در آن جا یافته‌اند که واضع آن شاهی به نام لیپیت ایشتار بوده است. این قانون نامه شامل یک مقدمه و سی و هشت ماده قانونی و یک پایان نامه می‌باشد. که در حدود ده ماده از آن قوانین بر اثر مرور زمان از بین رفته است. پس از آن در کشور شهر بابل که در نزدیکی سومر قرار داشت. شاهی به نام حمورابی، قانون نامه‌ای تدوین نمود که به روی ستونی از سنگ دیوریت نگاشته شده است".