فیضی و شعر او

فیضی و شعر او

نویسنده: عبدالسبحان
ناشر: یغما
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 60
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1355 - دوره چاپ: 1

کمیاب - کیفیت : درحد نو _ نو

مروری بر کتاب

عشق تا پای بیفشر در اندیشه ی ما                 همه معشوق تراود زرگ و ریشه ی ما

ابوالفضل فیضی فیاضی اکبرآبادی (954 ـ 1004 ق) ملک‌الشعرای دربار جلال‌الدین اکبر شاه از شاعران و ادیبان بزرگ هند و از سرآمدان سخن پارسی در آن سرزمین است. وی بعد از امیرخسرو دهلوی اولین شاعر فارسی‌گوی پرآوازه‌ای بود که در سرزمین هند ولادت یافت. غیر از علوم رسمی در طب و ریاضی تبحر داشت و در عین حال اهل حکمت و تصوف هم بود. به شاعری بیشتر تمایل نشان داد و در این شیوه مخصوصا به طریقه نظامی و سنایی نظر خاص داشت.

فیضی بیش از ۱۰۰ تألیف دارد که تفسیر بی‌نقطۀ او بر قرآن با نام «سواطع‌الالهام» یکی از آن‌ها است. وی سرانجام در سال ۱۰۰۴ ه.ق در لاهور از دنیا رفت و مزار او در نزدیکی سیکاندرا قرار دارد. فیضی بنا داشت به تقلید از خمسۀ نظامی، پنج مثنوی به نام‌های «سلیمان و بلقیس»، «نل و دمن»، «هفت کشور»، «مرکز ادوار» و «اکبرنامه» بسراید که موفق به اتمام برخی از آن‌ها نشد. قصائد و غزلیات او در دیوانی گردآوری شده است.

این چه مستی است که بی باده و جام است اینجا
باده کز جام بنوشند حرام است اینجا
ای که از بادیه ی عشق خبر می پرسی
پای بردار که کونین دو گام است اینجا
زاهدا منتظر چشمه ی کوثر منشین
که به یک جرعه ی می کار تمام است اینجا
هیچ کس نیست که در دایره ی حیرت نیست
صید گاهیست که جبریل به دام است اینجا