فیلسوفان و اندیشه وران با کاوش در تاریخ دراز وپر نشیب و فراز فلسفه،تقریبا با یکدیگر هم رای و هم داستان اند که جهان از سپیده دم تاریخ تاکنون،سه فیلسوف بنیان گذار،بزرگ و ارجمند به خود دیده است.ایمانوئل کانت، فیلسوف آلمانی عصر روشنگری (قرن هجدهم)، که شهرت بسزایی در فلسفه غرب دارد، از منظر تاریخ فلسفه سیاسی، چندان از وزن و اعتبار برخوردار نیست . مورخان و مفسران اندیشه سیاسی، که گزارشگر تاریخ تحولات این حوزه از دانش بشری هستند، غالبا گزارشی از اندیشه سیاسی او ارائه نمی کنند و یا به حداقل آن اکتفا می کنند .

مطرح شدن و شهرت یک متفکر به عنوان اندیشمند سیاسی در تاریخ اندیشه و فلسفه سیاسی غرب، موضوعی قابل تامل و بررسی است . در میان متفکرانی که در حوزه سیاست اندیشه ورزی کرده اند، تنها تعدادی دارای شهرت و اعتبار قابل ملاحظه ای هستند; هرچند برخی نیز علی رغم فقدان شهرت زیاد، نامی در تاریخ اندیشه دارند .

از نمونه نخست افلاطون، ارسطو، ماکیاولی، هابز و روسو را می توان نام برد; در حالی که توماس مور، ژان بدن و جمیز میل در طیف دوم قرار دارند .اگر دلایل و عوامل شهرت فیلسوفان سیاسی برجسته و مطرح در تاریخ تحولات اندیشه و فلسفه سیاسی بخواهد بیان شود، شاید مهمترین آنها را بتوان به صورت زیر دسته بندی کرد:

1- داشتن آثار و تالیفات سیاسی .
2- داشتن آثار سیاسی معتبر و مستقل ; به گونه ای که از مهمترین آثار فیلسوف بشمار آید .
3- همه جانبه بودن گستره مباحث سیاسی; بدین معنا که بنیادی ترین مسائل و موضوعات سیاسی را بررسی و تحلیل کرده باشد .
4- عمق و غنای اندیشه سیاسی; یعنی تامل درحوزه سیاست از دقت، انسجام و هماهنگی برخوردار بوده; بطوری که ضمن استدلالی بودن، یک دستگاه فکری نظاممند را به نمایش گذارد .
5- اصالت اندیشه سیاسی و نوآوری; به معنای سخنی نو و تازه در فهم امور سیاسی .
6- تاثیرگذاری بر روند تاریخ تحولات اندیشه سیاسی; به میزانی که فلاسفه سیاسی بزرگی به او باز گردند .

تاملی بر فلسفه سیاسی کانت ایمانوئل کانت (1804- 1724)، فیلسوف آلمانی عصر روشنگری، که در فلسفه محض و فلسفه اخلاق از شهرت و اعتبار بالایی برخوردار است، عمدتا توسط مورخان اندیشه سیاسی مورد غفلت و بی اعتنایی قرار می گیرد