کرشمه زیر شیروانی، گوشه ای چمپاتمه زده و در هوای لطیف بهاری گوش به صدای باران سپرده بود. بوی گل های باران زده، حکایت از بهار داشت. صدای خروشان رود و صدای پسربچه های بازیگوش روستا که در زیر سقف نیمه ویران خانه ی قدیمی مأوا گرفته بودند او را به تفکر واداشت…

یکی از پسر بچه های بازیگوش آتشی بزرگ برپا کرد و بقیه به دور آتش حلقه زدند، شاید به تقلید از فیلم های سرخپوستان امریکایی بود که به طبل های کوچکی که خود درست کرده بودند، می زدند و دور آتش می رقصیدند و صداهای عجیب و غریبی از حنجره ی خود خارج می کردند: ـ هاها… ها… هوهو… هو…

صدای کودکانه ی آنها با ساز باران درهم آمیخت و هیاهوی غریبی به راه انداخت. هیاهوی غریبی که او را به گذشته ی نه چندان دور خود کشاند… برای تعطیلات نوروزی به همراه خانواده اش به کوچکترین کشور امریکای شمالی مکزیک رفته بودند و در پایتخت آنجا، مکزیکوسیتی مهمان دکتر اسمیک شدند… خاطرات آن چند روز جز بهترین خاطرات زندگی او به حساب می آمد و روزی را که به اصرار لیزا، دختر دکتر اسمیک به جنگل رفته بود، شاید به یاد ماندنیترین قسمت سفر او بود…

در جنگل های زیبای مکزیکوسیتی مهمان یکی از قبایل سرخپوستی شدند و بر حسب اتفاق، سرخپوست ها آن روز مراسم مذهبی داشتند؛ آتش بزرگی برافروخته بودند و با لباس های عجیب و غریبی دور آتش حلقه زده بودند، در این بین شَمَن های مذهبی با رقص های مخصوص دور آتش می چرخیدند و آوازهای گلویی سر می دادند که برای او جالب و عجیب و غریب بود…