عصیانگر

عصیانگر

نویسنده: آلبر کامو
مترجم: مهستی بحرینی
ناشر: نیلوفر
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 404
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1396 - دوره چاپ: 4

مروری بر کتاب

انسان طاغی

آلبر کامو در کتاب عصیانگر به واکاوی معنا و چگونگی پدید آیی مسئله «عصیان» های فردی و اجتماعی می پردازد وکنش ها و واکنش های مربوط به آن را به داوری می گذارد، کامو مسئله عصیان را در همان ابتدا این گونه شرح می دهد:«عصیانگر کیست؟کسی که «نه» می گوید اما به رغم رد کردن کناره نمی گیرد:نیز او کسی است که از آغاز نخستین حرکت خود«آری» می گوید.

برده ای که در سراسر عمرش فرمان برده است ناگهان می بیند که نمی تواند فرمان تازه ای را بپذیرد.معنی این «نه » چیست؟ معنی اش برای مثال این است که وضع بیش از اندازه طول کشیده است،تا کنون آری و از این پس نه،دارید زیاده روی می کنید و باز حد و مرزی هست که نباید پا را از آن فراتر بگذارید، بر روی هم این «نه» ثابت می کند که مرزی وجود دارد....
بدین سان عصیان در عین حال هم بر نفی قاطعانه تجاوزی تحمل ناپذیر تکیه دارد و هم بر اطمینانی مبهم از حقی مسلم و به بیانی دقیق تر این احساس را در عصیانگربیدار می کند که او این حق را دارد که....

کتاب «عصیانگر» یکی از آثاری است که می تواند خواننده رابا وجوه دیگری از شخصیت یک نویسنده آشنا کند،کتابی که سویه ای دیگراز نوع نگاهی هوشمندانه را یدک می کشد و باعث اعتبار بیشتر نام نویسنده اش در سطح جهانی شده است

آلبر کامو «عصیانگر را در سال 1951 یعنی کوته زمانی پس از پایان جنگ جهانی دوم نوشت.این کتاب حاصل تاملات نویسنده و اندیشمندی است که بی گمان با همه نحله های فکری و عقیدتی اروپای پس از جنگ و دوران پیش از آن آشنا بوده و در جامعه ای می زیسته که به طور مستمر تحت تاثیر مکتب های گوناگون قرار داشته است.

کامو در این کتاب کم و بیش در همه تجربه های ایمانی و عقیدتی اروپائیان ، از مسیحیت گرفته تا نیست انگاری ، از فاشیسم تا کمونیسم به پژوهشی ژرف می پردازد و تصویری روشن از سیر تاریخی افکار و عقایدی که در طول زمان بر اروپا حاکم بوده است راترسیم می کند.

او در این کتاب نشان می دهد که چگونه کسانی که از عشق به انسان دم می زنند همه کشتارها را با این دست آویز توجیه می کنند و فلسفه را عذر خواه خود قرار می دهند و با استناد به آن برای رسیدن به هر هدفی تا آن جا پیش می روند که سر انجام جانیان را مبدل به داوران می کنند.

کامو می گوید که آدمی با افراط در نتیجه گیری از منطق عصیان می خواهد زمین را به قلمرویی برای خدایی خود مبدل سازد و این جاست که فرمان روایی تاریخ آغاز می شود و انسان با همذات شدن با تاریخ و با وفادار نماندن به عصیان واقعی خویش خود را وقف انقلاب های نیست انگارانه قرن بیستم می کند.