عدالت و قضا در اسلام

عدالت و قضا در اسلام

نویسنده: صدرالدین بلاغی
ناشر: امیر کبیر
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 380
اندازه کتاب: وزیری سلفون - سال انتشار: 1345 - دوره چاپ: 2

کمیاب - کیفیت : در حد نو _ نو

مروری بر کتاب

بهترین قانون آن است که مصلحت دنیا و آخرت انسان را تأمین کند در حالی که اولاً: علم بشر برای درک ارتباط قوانین با مصلحت های دنیا و آخرت کافی نیست تا قانون وضع کند و ثانیاً: انسان ها اغلب پیرو خواهش های نفسانی خود هستند و در جعل و اعتبار قانون، منافع خود و گروه و قوم وابسته به خود را در نظر می گیرند و قوانینی که تصویب می شود اغلب به نفع یک عده و به ضرر یک عده دیگر است.

بنابراین بهترین قانون، قانونی است که از ناحیه فوق بشر جعل شده باشد و از آن جایی که خدای متعال با علم بی نهایت، مصلحت ها و مفسده های دنیا و آخرت انسان را می داند و همچنین چون غنی و بی نیاز است. منافع همه انسان ها را در نظر دارد و از همه مهم تر اینکه خداوند متعال خالق جهان هستی و مالک و صاحب اختیار حقیقی آن است و هرگونه تصرف در دنیا باید به اذن و اجازه او باشد، بنابراین تنها خداوند حق قانونگذاری دارد.

آنچه در این کتاب مورد بررسی قرار گرفت ارتباط مسلمانان با سایر ادیان و مذاهب بر اساس عدالت اسلامی بود؛ که در سه بخش ارائه گردید: عدالت اسلامی؛ محورهای ارتباط عادلانه با ادیان، محورهای ارتباط عادلانه با مذاهب. مهمترین محورهایی که در آموزه های اسلامی بر آنها تاکید شده تا مسلمانان در روابط خود با سایر ادیان مد نظر داشته باشند، عبارتند از: توجه به اصول مشترک، حفظ کرامت انسانی ،به رسمیت شناختن ادیان دیگر، نفی نژادپرستی و خودبرتربینی، اخوت بشرى و مساوات انسانی، همکارى همه‏ جانبه در زمینه رشد جوامع. و اصول و محورهای ارتباط عادلانه با مذاهب عبارتند از: توحید، اطاعت و پیروی از رسول خدا، قرآن، سنت و اهل بیت-ع-، اخوت دینی، پای‌بندی به ظواهر اسلام .

در مجموع می توان گفت عدالت گرایی، نشانه ایمان و اسلامی و قرآنی بودن یک جامعه است و اگر جامعه ای قائم بالقسط و عدل نباشد، جامعه اسلامی و قرآنی نیست و جامعه‌ای که از عدالت بی‌بهره است، جامعه ای است که بر خلاف مسیر هدایت و تعالیم الهی یعنی تکاثر و تبعیض حرکت می کند.

بنابراین عدالت هم یک اصل دینی و فطری و معقول است و هم شاخص سلامت و عقلانیت و اسلامیت یک جامعه است. اصل عدالت، از لوازم اصلاح و رشد و هدایت جوامع است، که اگر مورد اهمیت و توجه قرار نگیرد، توقع هیچ گونه پیشرفتی را در روابط اجتماعی نباید داشت. جامعه ای می‌تواند مجموعه‌های دیگر را از فرهنگ و عقاید خود تأثیر پذیر سازد، که در روابط خود، عدالت را بر قرار سازد و به کرامت و حقوق انسانی اهمیت بدهد.