… حالا داشتند پاپوش گل گشادی برای دانشجوهای مظنون می‌دوختند؛ و حتماً هم قرار است مدارک عجیب و غریبی دست و پا کنند. وگرنه دلیلی نداشت بلوطی به من بگوید دربارهٔ جریان‌های دانشجویی مارکسیست هم که تازگی‌ها فعال شده‌اند اگر خواستی داستان بنویسی بد نیست. این حرف‌ها بودار است....

رمان شهربازی داستان نسلی را روایت می‌کند که جوانی خود را در سال‌های میانی دههٔ ۷۰ خورشیدی در ایران در فضایی اختناق زده گذراندند. داستان بر بستر حوادث کوی دانشگاه تهران در سال ۱۳۷۸ روایت می‌شود و سرنوشت شخصیت‌های درگیر آن، هر یک گویای سرنوشت بخشی از نسل سوم پس از انقلاب و سرخوردگی سیاسی نسل جوان ایران است. شهربازی همچنین نخستین کتابی است که در آن به تجدید حیات گرایش مارکسیستی در جنبش دانشجویی ایران در دههٔ ۱۳۸۰ اشاره می‌شود...

فرهاد که یک پزشک است به همراه دوستانش به نام‌های هادی، پرویز و گلبن در خانه‌ای متروک در نزدیکی میدان تجریش در تهران زندگی می‌کند که متعلق به آن‌ها نیست. پرویز اعتیاد شدیدی دارد و هادی که به اسکیزوفرنی مبتلاست، در ذهن خود به خلق داستانی مشغول است.

گلبن پناهنده ای افغان است که توسط دوستانش به پیرزنی به نام ملوکی فروخته می‌شود تا برای وی قصه تعریف کند. فرهاد در حالی که به جای برادر پرویز در مغازهٔ لوازم التحریرفروشی وی پشت دخل ایستاده‌است توسط مأموران وزارت اطلاعات بازداشت می‌شود و وادار به نوشتن داستانی می‌گردد. وی در جریان بازجویی تحت فشار قرار می‌گیرد تا در ارتباط با یکی از بیمارانش به نام مینا که به اسکیزوفرنی مبتلاست و تصور می‌کند ۲۵ عدد جن دارد، داستانی بنویسد. مینا در جریان یک اعتراض دانشجویی در دانشگاه تهران شرکت داشته‌است....

هر بار سرپیچی وی از خواست بازجو موجب می‌شود تا در یک محفظهٔ تنگ که «گاودونی» نامیده می‌شود زندانی شود. به وی اجازه داده می‌شود تا برای تعقیب شخصیت‌های داستان از بازداشتگاه خارج شود. حتی به وی مأموریت داده می‌شود تا با سارا که دوست‌دختر دانشجویی کُرد به نام سعید (شورش) است رابطه برقرار کند تا اطلاعات از طریق وی شورش را به دام بیندازد.

فرهاد به کافه ستاره در خیابان کاخ تهران رفت‌وآمد می‌کند تا خاطرهٔ برادرش را که توسط حکومت اعدام شده‌است شاهد باشد. بازجویی فرهاد در سلول انفرادی همراه با نقد داستان وی صورت می گرد و جلسهٔ نقد داستان/اعتراف وی در سلول انفرادی وی برگزار می‌شود...

این کتاب در سال ۱۳۸۲ نامزد چهارمین دورۀ جایزۀ منتقدان و نویسندگان مطبوعاتی در بخش بهترین رمان و نیز نامزد سومین دورۀ جایزۀ هوشنگ گلشیری در بخش بهترین رمان اول شد.