خنده تو
چون پروانه ای بود
که از گل صورت تو
بر می خواست
و بر پنجره دل من
می نشست
خنده تو بال های رنگین
و پرواز ملایمی داشت
و من صدای بال هایش را
هنوز می شنوم
که به سوی من می آید

علاقه به شعر و ادب، فلسفه و عرفان، زندگی در محیط فرهنگی خاندان هدایت، گفت‌وگو با دایی‌اش صادق هدایت و تأثیرپذیری از او و اقامت پنج‌ساله دورهٔ جوانی در فرانسه، پیوندهایی میان جلالی و نوشتن به‌وجود آورد. او گاهی به‌فارسی و گاهی به‌فرانسوی می‌نوشت؛ اما آن‌ها را جدی نمی‌گرفت. اما پس از این‌که به ایران بازگشت و توانست با فراغ بیش‌تری بخواند و بیندیشد و بنویسد، تأمل‌های شاعرانه‌اش نظم گرفت.

او از آغاز دههٔ چهل این تأمل‌ها را به نشر سپرد. سروده‌هایش درمجموع با تلقی مثبت و گشاده‌رویانه‌ای از اهل ادب معاصر روبه‌رو شد. هرچند شعرهایش همه سپید بود و به‌نسبت هم‌نسلانش تا حدی دیر به انتشار آن‌ها پرداخت.
بیژن جلالی شاعری است که اشعارش به‌ویژه پس از مرگ با استقبال نسل جدیدی از مخاطبان ادبی مواجه شد که سادگی بیان و تصاویر او را در شعر می‌پسندیدند.

اگرچه شعر جلالی بر مفاهیم عمیق انسانی تأمل می‌کند؛ خاصه مفهوم «مرگ» و «نیستی». روزانه‌ها پخته‌ترین اثر اوست٬ آخرین کتابی که در زمان حیات او منتشر شد. پس از آن کتاب‌های بسیاری به کوشش بستگان او منتشر شد؛ اما از آن‌جا که برخی از این اشعار به سال‌های بسیار دور گذشته بازمی‌گردد بعید می‌نماید که شاعر خود قصد انتشار آن‌ها را داشته است.

برای روشنایی است
که می نویسم
اگر همیشه
و همه جا
تاریک بود
هرگز نمی نوشتم

خدایا من این دنیای تو را دیدم
و این آشنایی را هرگز
نه تو و نه من فراموش نخواهیم کرد