شری ایشو پانیشاد ؛ فلسفه اصیل ودایی

شری ایشو پانیشاد 

نویسنده: ا. سی. باکتی ودانتا سوامی پرابوپاد
ناشر : انجمن دوستداران فرهنگ ودایی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 170
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1361 - دوره چاپ: 1

کمیاب : کیفیت : درحد نو _ نو

مروری بر کتاب

فلسفه اصیل ودایی ؛ آیین عمل و تفکر آریایی

کتاب شرح و ضمینه و توضیحات سخنوری های حال حاضر درمورد یاد دادن آموزش های وداهاسه می باشد. وداها چه چیزی می باشند.ریشه کلمه ی سانسکریت ودا را می شود به چندین روش و شیوه معنی کرد اما معانی آنها در آخر یکی بوده است. ودا با مفهوم دانش است . شما هر دانشی را که پذیرفته باشید در اصل همان ودا است.

آموزش دادن وداها علم و دانش اساسی و مهم به حساب می آیند . اندیشه و علم و دانش ما در باب شرایط پای بند دستخوش نقص های زیادی است . تفاوت داشتن میان یک روح پایبند و یک روح آزاد و رها شده این می باشد که روح پایبند چهار نقیصه دارد. اولین نقص این بوده که او بدون شک و شبه کار اشتباه انجام داده است....

وداها مهمترین نوشتار مؤثر در شکل‌گیری فرهنگ کنونی شبه قاره هند هستند. وداها سندی تاریخی از جهش فرهنگی مردمی که قربانی کردن را مهمترین بخش زندگی خود می‌دانستند به سوی مردمانی با تفکرات ضد خشونت و فلسفی می‌باشد. وداها همچنین در شکل‌گیری سه دین بزرگ به پا خواسته از فرهنگ هند، آئین هندو، آئین بودا و آیین جین نقشی اساسی دارند.

آئین بودا و آئین جین به دلایل مختلف (به خصوص به خاطر دید افراطی این ۲ دین علیه هر گونه از خشونت) سرودهای مراسم قربانی وداها را کاملاً رد می‌کنند. در آئین هندو وداها کماکان مهمترین نوشتار دینی به‌شمار می‌آیند و سرودها سمبلی برای معنی عمیقتر فلسفی هستند. اگرچه هندوییسم هم دینی است ضد خشونت، اما خشونت را برای دفاع شخصی مجاز می‌داند و در نتیجه این نگرش منفی را به وداها ندارد.

وِداها, که شمار آنها بسیار زیاد است, سرودهایی است تمثیلی در ستایش و ثنای خدایان گوناگون. براهماناها, تفسیرهایی است که کاهنان و برهمنها در بیان مراسم عبادی و قربانی بروِداها نگاشتند, که سرانجام به شکل باورهای جزمی و قشری درآمد, و اندیشه در بندِ آن ماند, و از مرز و کرانه ای که موبدان و برهمن ها پدید آورده بودند, فراتر نرفت.

در برابر اندیشه های خشک و متعصبانه برهمنها, واکنشی پدید آمد. این واکنش با ظهور اوپانیشادها, که بی گمان ارزنده ترین آثاری است که معنویت و فرهنگ هندو به عالم فلسفی تقدیم کرده است, آغاز می شود. دگرگونی معنویت هندو از دوره (براهمانا) به دوره (اوپانیشادها), از شگفتی های تاریخ فلسفه به شمار است. در دوره براهماناها, تأکید بر اجرای رسمها و آیینهای عبادی به شکل صوری و خشک بوده است, او در اوپانیشادها شیوه تحقیق باطنی گردیده و نگرش فلسفی از (بیرون) به (درون) گراییده و (قربانگاه) دگر به پیکر و جسد مرتاض (سالک رهپو) و (قربانی) دگر به حیات او و (هدف قربانی) دگر به ذات و حقیقت او شد. این گرایش به درون و باطن و جست وجوی کلید راستیها و سزاواریهای درون, از ویژگیهای جدا کننده (اوپانیشادها) است; (درونی شدن مسائل و مباحث بزرگ فلسفی و جهان شناسی).

لبّ اللباب اوپانیشادها (طرد ماسوی حق) و بیان این است که آتمَن (Atman) ذات و حقیقت عالم صغیر و برهمن (Brahman) ذات عالم کبیر بر فراز این جهان است, و آن منزه از تعیّنات عینی و ذهنی است, و تنها به صفات سلبیه بیان توان شد و بعد تنزیهی و لایتناهی (آیین یکتاپرستی صرف) را پی ریزی می کند. دیدی ژرف به کنه هستی جهان و عمق وجود انسان می گشاید و همانندی و یگانگی این دو را با عبارتهایی سحار و دلپذیر و در قالب واژگان فشرده ای ابراز می دارد.

در سده های میانه, این آیین به صورت مکتب (وِدانتا) (Vedanta) در آمد و بنیان گذاران مکتب ودانتا کوشیدند که سرآمد آموزه های اوپانیشادها را که در رساله براهماسوترا (Brahma-Sutra) بازتاب یافته بود به فراخور همّت خود و بنا به مذاق و مشرب شخصی و برابر سنتی که بدان بستگی داشتند, تفسیر کنند. این دگرگونی در اندیشه هندوان, آنچنان دگرگونی ای پدید آورد که برای نخستین بار, جستارهایی که زیر پرده پنهان بودند, ناگهان رخ نمودند. مقوله ها, گزاره های پیچیده فلسفی, که تمام اصول هستی, عالم و وجود انسان را بررسی می کرد, بی پرده و با شیوه ای دلپذیر نمایان گشتند و آیین کهن نیایش و مراسم عبادی را در پرتو خود گرفتند.