نویسنده این مجموعه در مطالعه خود علاوه بر آنکه فرم و محتوای شعر شاعران پنجگانه را مورد مطالعه قرار داده است با نگاهی بیرونی نیز به سراغ آنها رفته و روشی جامعه شناسی را در تحلیل خود به کار گرفته است. کار شاعری امید را به سه دوره می‌توان تقسیم کرد:

دوره‌ی نخست، دوره‌ی کارهای "ارغنون‌وار" اوست که جامعه‌ی سخت‌گیر و متعصب ادبی و مفتخر به داشتن سوابق هزار ساله‌ی شعر خراسانی را به تحسین وامی‌دارد. دراین دوره یعنی از سال 25 تا 1331 اخوان همان‌کاری را می‌کند که اعضای این جامعه‌ی ادبی و تحسین و تمجیدشان بر او تحمیل کرده‌اند. تا این جا او شاعر کاملا قدمایی است.

دوره‌ی دوم از 1331 به بعد است که امید با شعر نیما آشنا می‌شود و پس از چند آزمایش دشوار، ناگهان شعر زمستان را می‌نویسد که در جوامع ادبی، حادثه‌ای تلقی می‌شود و مانند سرود ملی بر زبان‌ها می‌گذرد زیرا حدیث آن شکست سیاسی است که همه‌چیز حتی احساس آشنایی را نیز منجمد کرده است. این شعر، مدخل بهار جاودان شعرهای امید است: چاووشی، میراث، آن‌گاه پس از تندر، سبز و قصه‌ی شهر سنگستان.
دوران سوم کار اخوان را باید دوران گرایش بیشتر او به قالب‌های سنتی شعر فارسی بدانیم...

تحلیل وضعیت کنونی شعر ایران بی توجه به شعر شاعران بزرگ معاصر (نیما ، شاملو اخوان فروغ و سهراب) ناممکن به نظر می رسد. تاثیرگذاری فرم و مضامین به کار گرفته شده توسط این شاعران بر شعر پس از خود موضوعی نیست که بتوان به راحتی آن را نادیده گرفت. به این جهت توجه به این پنج شاعر و نقد و بررسی شعر آنها موضوعی است که از دغدغه های اصلی صاحب نظران و علاقه مندان عرصه شعر به شمار میرود.

عبدالعلی دست غیب از منتقدان برجسته ای است که تا کنون در این زمینه نوشته های بسیاری را به چاپ رسانده است. بی تردید نظرات او درباره شعر نیما ، شاملو اخوان فروغ و سهراب میتواند در تحلیل شعر معاصر ایران بسیار موثر باشد.