سینه فیلیا و تاریخ

سینه فیلیا و تاریخ

نویسنده: کریستین کیثلی
مترجم : مهدی نصرالله زاده
ناشر : بیدگل
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 355
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1396 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

مصور

یا وزیدن باد بین درخت ها

سینه فیلیا یا فیلمو فیلیا عبارتی به معنای دوست‌دار فیلم است. این عبارت به عنوان اصطلاحی برای اشاره به علاقه پرشور به دنیای سینما به کار می‌رود. سینه فیلیا (فیلمو فیلیا) از ترکیب واژه فیلم با فیلیا (به معنای دوستی و علاقه) درست شده است. بنابراین می‌توان طرفداران و علاقه‌مندان به فیلم و سینما را سینه فیل نامید. در حوزه مطالعات و تاریخ سینما، لذت سینه فیلیا را ناپسند می‌دانند و نادیده می‌انگارند اما این مساله یکی از مسائل جدی در مطالعات سینمایی آکادمیک به شمار می‌آید. 

افراد سینه فیل به طور معمول جزئیات حاشیه ای و تصادفی موجود در تصویر سینمایی را فتیشیزه کرده اند: ژست و حالت یک دست، وزیدن باد بین درخت ها و مانند آن. کریستین کیثلی نشان می دهد آن گرایش تماشاگرانه ای که این قبیل مواجهات سینمایی را رقم می زند- کردار مشاهدتی ای که مشخصه اش برگرفتن توجه از عناصر بصری اصلی حاضر در تصویر و هدایت آن به چیزهایی غیر از این عناصر اولیه است...

در حوزه مطالعات سینمایی آکادمیک، لذت سینه فیلیا را عموما هم ناپسند شمرده‌اند و هم نادیده انگاشته‌اند. در نظر کریستین کیثلی اما این مقوله آن اندازه جدی هست که جنبه‌های خاصی از آن سزاوار بررسی مفصل باشد، و بر همین اساس سینه فیلیا و تاریخ، یا وزیدن باد بین درخت‌ها رویکردی زنده و خلاق از این موضوع به دست می‌دهد. من به ویژه مفتون پرداخت متهورانه‌ای شده‌ام که کیثلی از آندره با بازن به عنوان یک سورئالیست نمونه ارائه می‌کند.

جاناتان رزنبام افراد سینه فیل به طور معمول جزئیات حاشیه‌ای و تصادفی موجود در تصویر سینمایی را فتیشیزه کرده‌اند: ژست و حالت یک دست، وزیدن باد بین درخت‌ها و مانند آن. کریستین کیثلی نشان می‌دهد آن گرایش تماشاگرانه‌ای که این قبیل مواجهات سینمایی را رقم می‌زند-گردار مشاهدتی که مشخصه‌اش برگرفتن توجه از عناصر بصری اصلی حاضر در تصویر و هدایت آن به چیزهایی غیر از این عناصر اولیه است- در واقع پیوندهای روشنی با سرآغازهای فیلم و سینما بر طبق تعریف آندره بازن، رولان بارت و دیگران دارد. کیثلی در پیامدهای این نگرش ویژه، این هستی‌شناسی، کندوکاو می‌کند و ایده «حکایت سیته فیلیایی» را به عنوان نوع جدیدی از نقد پیش می‌نهد، روشی در حوزه نگارش تاریخی که تجربه این لحظات فرار را افزون بر تقلید کردن بسط می‌دهد.