سهراب سپهری ؛ شیوه شاعری ، شکل و محتوای شعر و نقد تطبیقی

سهراب سپهری 

نویسنده: محمود فضیلت
ناشر: زوار
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 216
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1391 - دوره چاپ : 1

مروری بر کتاب

شیوه شاعری ، شکل و محتوای شعر و نقد تطبیقی

کتاب حاضر به نقد و تفسیر شیوة شاعری، شکل و محتوای شعر «سهراب سپهری» (13071359ه .ش) اختصاص دارد. در کتاب آمده، سپهری به سکب «نیمایی» اما درون‌گرایانه شعر می‌سراید و این نشان می‌دهد که او مخالف جریان شعر زمانة خود اجتماعی، برون‌گرا حرکت می‌کرده است.

همچنین در کتاب اشاره شده که ترکیب‌سازی و مرکب‌پردازی از شیوه‌های شعری سپهری است و نیز سپهری در اشعارش همواره در جست‌وجوی گمشده‌ای است و البته سپهری در شعرش فکر و اندیشه را بیشتر به معنای آنچه پیشینیان عقل دانسته‌اند و آن را در برابر عشق قرار داده‌اند؛ به کار برده است. در پایان نیز شباهت ها و ارتباط های فکری سهراب با اندیشه های «ژان پیاژه» (روان‌شناس) در یک مقایسة تطبیقی تعیین و مورد بحث قرار گرفته است.

گفتیم که از دیدگاه سپهری، جهان تنهایی، جهانی زیبا و گسترده است. او خود را به جهان تنهایی پیوند می‌دهد و می‌‌گوید: «بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است/ و خاصیت عشق این است». پس تنهایی ویژگی عشق است. اما در شعر سهراب، عشق چگونه تبیین شده است؟ لازمه پاسخ به این پرسش، بررسی پیشینه مباحث نظری عشق است. شاید دو رساله «ضیافت» و «فدروس» افلاطون از کهن‌ترین نوشتارهایی باشند که در آن‌ها از عشق سخن رفته است.

همچنین افلاطون در کتاب سوم از کتاب‌های دهگانه جمهور، عشق حقیقی را «عشق متین و حکیمانه که موضوع آن نظم و زیبایی است؛ می‌داند» او همچنین معتقد است که «نباید گذاشت جنون یا هر نوع افراط در این عشق راه یابد» و در رساله‌های «ضیافت» و فدروس، «عشق جسمانی را پلی برای رسیدن به گلزار زیبایی‌های روح می‌داند» این‌گونه است که می‌توان تاثیر افلاطون را بر اندیشه عارفان ما در مورد عشق حقیقی و عشق مجازی شناخت.