...نه ،کسی تصمیم خود کشی را نمی گیرد ،خودکشی با بعضی ها هست .در خمیره و سرشت آن هاست ، نمی توانند از دستش بگریزند .
این سرنوشت است که فرمانروایی دارد ولی در همین حال ، این من هستم که سرنوشت خودم را درست کرده ام ،حالا دیگر نمی توانم از دستش بگریزم ، نمی توانم از خودم فرار کنم.

این داستان از داستان‌های سورئالیستی هدایت محسوب می‌شود. در این داستان که در دارالمجانین می‌گذرد یکی از شخصیت‌ها عادت به خواندن مسمطی دارد که شهرت فراوانی یافته‌است:

دریغا که بار دگر شام شد
سراپای گیتی سیه‌فام شد
همه خلق را گاه ِ آرام شد
بجز من که درد و غمم شد فزون
جهان را نباشد خوشی در مزاج
بجز مرگ نَبوَد غمم را علاج
ولیکن درآن گوشه در پای کاج
چکیدست بر خاک سه قطره خون

دیروز بود که اطاقم را جدا کردند ، آیا همانطوریکه ناظم وعده داد من حالا بکلی معالجه شده ام و هفتۀ دیگر آزاد خواهم شد؟ آیا نا خوش بوده ام؟ یکسال است ، در تمام این مدت هرچه التماس میکردم کاغذ و قلم میخواستم بمن نمیدادند. همیشه پیش خودم گمان میکردم هر ساعتی که قلم و کاغذ بدستم بیفتد چقدر چیزها که نخواهم نوشت...
ولی دیروز بدون اینکه خواسته باشم کاغذ و قلم را برایم آوردند. چیزیکه آنقدر آرزو میکردم ، چیزی که انتظارش را داشتم...!اما چه فایده...از دیروز تا حالا هرچه فکر میکنم چیزی ندارم که بنویسم. مثل اینست که کسی دست مرا میگیرد یا بازویم بی حس میشود. حالا که دقت میکنم مابین خط های درهم و برهمی که روی کاغذ کشیده ام تنها چیزی که خوانده میشود اینست: سه قطره خون