آپولوژی یکی از مکالمات افلاطون است. افلاطون در این رساله گزارشی از خطابهٔ دفاعی سقراط ارائه داده‌است. بر اساس رسالهٔ آپولوژی؛ در ابتدا اتهام سقراط به او فهمانده می‌شود و سپس سقراط در مقام دفاع از خود برمی‌آید. او منکر آن است که جوانان را فاسد کرده باشد. سقراط شرح می‌دهد چگونه غیبگوی معبد دلفی او را داناترین افراد بشر دانسته، در حالی که تنها علمی که او دارد؛ علم به جهل خویشتن و ناچیزی علم بشر در برابر علم خداست.

آپولوژی افلاطون از جایی آغاز می‌شود که سقراط خطاب به آتنیان سخن آغاز می‌کند و به تدریج و از فحوای سخنان، بر ابهامات وارده بر او پی می‌بریم، اما همان‌گونه که از این سخنان آغازین نیز برمی‌آید، بدیهی است که دادخواهان سقراط، پیش از آن که ادعانامه خود را به گوش حاضران رسانیده‌اند.

متن این ادعانامه در آپولوژی نیامده است. بر اساس این ادعانامه، سقراط متهم به آن بود که خدایان رسمی آن را انکار کرده و به جای آنها خدای دیگری را معرفی نموده و هم‌چنین جوانان را به فساد کشانیده است. این ادعانامه را ملتوس تنظیم کرده بود، ولی افلاطون در همان آپولوژی به ما می‌گوید که اتهام‌زنندگان در اساس سه نفر بودند: آنیتوس، لیکون و ملتوس. گفته می‌شود که از این جمع سه نفره آنیتوس بیش‌تر سخنگوی سیاست‌مداران و صنعت‌گران و لیکون نماینده خطیبان و سخنوران بود و ملتوس نیز از سوی شاعران سخن می‌گفت.

کتاب حاضر بخشی از مطالعات نویسنده درباره سقراط بر اساس آپولوژی Apology افلاطون است. متن اصلی مورد ارجاع وی در وهله اول، متن دو زبانه دانشگاه هاروارد از مجموعه معتبر Loeb ترجمه (Fowler 1971) است. در کنار این متن، متن دانشگاه یرینستون (1989) نیز مورد توجه بوده است.