سبک شناسی ؛ سه جلدی

سبک شناسی 

نویسنده: محمدتقی ملک الشعرا بهار
ناشر: امیر کبیر
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 1360
اندازه کتاب: وزیری گالینگور - سال انتشار: 1337 - دوره چاپ: 2

کمیاب - کیفیت : درحد نو ؛ مهر دارد ، آستر بدرقه جلد سوم نوشته دارد

مروری بر کتاب

یا تاریخ تطور نثر پارسی

برای دانشکده ها و دروس دکتری ادبیات فارسی

سبک شناسی در حقیقت تاریخ سیر تطور زبان فارسی را از قدیم ترین روزگاران تا تألیف کتاب پی می گیرد و مؤلف فقید آن، مرحوم محمدتقی ملک الشعراء بهار با احاطه عظیم و وسعت اطلاعاتی که در موضوع کتاب داشته است خصوصاً در زبانهای ایران باستان- توانسته است چنان اثر تحقیقی مهمی را به نگارش درآورد که اکنون نیز پس از گذشت سالها، و با وجود تحقیقات وسیعی که در این باب انجام یافته، هنوز مرجع و مأخذ مهم این موضوع به شمار رود.

کهن ترین اشارات را در باب سبک، در آثار بازمانده از یونان باستان و در کتاب های مربوط به فن خطابه می توان دید. در مجموع، در مباحث سبکی در آثار اروپاییان، دو دیدگاه افلاطونی و ارسطویی قابل تشخیص است. بنابر دیدگاه افلاطونی، سبک، کیفیتی است که در بعضی از آثار ادبی وجود دارد و در بعضی وجود ندارد. از این دیدگاه، سبک به معنی هماهنگی کامل میان الفاظ و اندیشه است، بنابراین نویسنده یا شاعری صاحب سبک است که برای بیان اندیشه ی خود واژه های مناسب و شیوه ی بیان درست یافته باشد.

در دیدگاه ارسطویی، سبک، محصولی از عوامل متعدد است که در اثری جمع می شود و آن را از سایر آثار مشابه متمایز می کند. بنابراین دیدگاه، به تعداد آثار، سبک وجود دارد. بسیاری از منتقدانی که درباره سبک سخن گفته اند، آنرا از همین دیدگاه نگریسته اند و از آن جمله است« بوفن» طبیعی دان فرانسوی. آنان که سبک را از دیدگاه ارسطویی نگریسته اند برآنند که سبک را می توان به انواع مختلف طبقه بندی کرد. اولین طبقه بندی که در آثار ادیبان یونان و روم قدیم دیده می شود تقسیم سبک به سه نوع عالی، خوب و معمولی است که درباره ی تعریف و حدود شرایط آن ها سخنان بسیار گفته اند. در دیدگاه ارسطو طبقه بندی سبک هفت نوع است که مهمترین طبقه بندی از دیدگاه ارسطویی به حساب می آید که در زیر به آن ها اشاره می شود.

در زبان فارسی قدیم، واژه ی « سبک» به معنی مورد نظر ما، به کار نمی رفته است. ظاهرا استعمال آن بدین معنی، مربوط است به ادوار متأخر. به نظر ملک الشعراء بهار اولین متنی که این واژه در آن به این معنی به کار رفته است، «مجمع الفصحا» ی رضا قلی خان هدایت است. در شعر دوره ی سامانی تا قرن پنجم، اگر چه شاعران گاه گاهی درباره ی شعر یکدیگر سخن گفته اند و کلام خویش را به ترازوی نقد سنجیده اند، اما در اشاره به روش شاعری یکدیگر ظاهرا واژه ای مستقل به کار نبرده اند. عنصری در بیان این مفهوم از پسوند «وار» یاری گرفته و گفته است: غــزل رودکــی وار نیکو بود غزلهای من رودکی وار نیست اگرچه بکوشم به باریک وهم بدین پرده اندر مـرا بار نیسـت و ناصر خسرو نزدیک بودن سبک شعر فارسی و عربی خود را به شیوه ی عنصری و بحتری و جریر، چنین بیان کرده است

فهرست

زبان ایرانی
خط در ایران
نثر فارسی پیش از اسلام
نثر فارسی بعد از اسلام
در تطور
یاهای مجهول
دوره سامانی
دوره غزنوی و سلجوقی
قرن هفتم و فتنه مغول
و ...