زندگینامه فلسفی من

نویسنده: کارل یاسپرس
مترجم : عزت الله فولادوند
ناشر: هرمس
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 222
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1393 _ 1390 - دوره چاپ: 4 _ 3

مروری بر کتاب

...استاد شلیپ از من خواسته است شرحی بنویسم که نشان دهد زندگی چگونه مرا به فلسفه کشانید و در این راه در جستجوی چه بوده ام و چه شد که به نگارش آثارم پرداختم. با اینکه در میان واقعیت های زندگی چیزی نیست که به نحوی با فلسفه مرتبط نباشد، شرحی که می نویسم محدود به اموری خواهد بود که در نوشته هایم موثر و دارای اهمیت بوده است....

«زندگینامه فلسفی من» به واقع شرح سلوک عقلی و معنوی و روحی یاسپرس است. او شرح می‌دهد که چگونه از مراحل مختلف فکری گذر کرده و چه احوال و دگرگونی‌ها و فراز و نشیب‌هایی را آزموده و چگونه به اندیشه‌های اساسی خویش رسیده است که عصارۀ عمر اوست.

کارل یاسپرس در ۲۲ فوریه ۱۸۸۳ در شهر اولدنبورگ آلمان به دنیا آمد و پسر مدیر یک بانک بود. بعد از پایان دوره دبیرستان، سه نیمسال در دانشگاه هایدلبرگ و مونیخ حقوق خواند و سپس به تحصیل در رشته پزشکی در برلین، گوتینگن و هایدلبرگ مدت پنج سال پرداخت. در سال ۱۹۰۹ دکترای خود را در پزشکی گرفت و در سال ۱۹۱۳ قبل از آغاز جنگ جهانی اول استادیار روانپزشکی دانشگاه هایدلبرگ و در سال ۱۹۲۱ استاد رسمی دانشگاه شد. وی از سال ۱۹۳۰ میلادی به تدریس فلسفه مشغول شد.در نهضت نازی به علت اظهار افکاری که مخالف با نازیسم بود، از کار برکنار شد و پس از شکست آلمان (۱۹۴۵) از نو سمت فوق به او واگذار شد.

او در همین دوران افکار کی‌یرکگور فیلسوف اگزیستانسیالیست را تبلیغ می‌کرد. پس از ردکردن دعوت دانشگاه‌های گرایس والد، کیل و بن، در سال ۱۹۴۸ استاد دانشگاه بازل شد.یاسپرس جامعه صنعتی امروز را که هدفش تأمین سطح معینی از رفاه برای اکثریت هرچه بیشتر مردم است برای شخصیت انسانی خطرناک می‌داند. او از خداوند به عنوان وجود متعالی نام می‌برد و نقصان معرفت و محدودیت قدرت انسان را دلیل وجود ناشناس غیرقابل شناخت هستی فرض می‌کند.

...آیا ممکن است فلسفه ای وجود داشته باشد که هنگامی که در قالب یک اثر فلسفی بیان می شود مقرون به حقیقت باشد ولی تأثیری برخلاف حقیقت بگذارد!؟
میان اندیشه و عمل چه ارتباطی وجود دارد؟
یاسپرس در نهایت استیصال نسبت به درک هایدگر می گوید: « هایدگر اصلاً چیست و چه می کند؟».
نگاه به گذشته به زندگی خویش، خاصه از سالخوردگی، در آدمی حالتی دوپهلو ایجاد می کند. گویی شخص حساب چیزی را می بندد که هنوز ادامه دارد.

طبیعت فلسفه این است که هرچه بیشتر از حقیقت برخوردار شود، کمتر بموقع قابل تتمیم و تکمیل باشد.
در پیری متفکر از هر زمان خویشتن را دورتر از کمال احساس می کند. به گفته کانت:
درست هنگامی که به جایی رسیده ایم که بتوانیم صحیحا شروع کنیم، باید کنار برویم و کار را از سر به نوآموزان بسپریم.
وجدان شخص تکان می خورد از اینکه هنوز سخن اصلی را نگفته است و هنوز امر قطعی را که حضور خود را اعلام می کند پیدا نکرده است.

به این جهت، گذشته نگری فلسفی آغازگاه بهتری برای برنامه ریزی کارهای آینده است.گسترش نیروی عقل در دایره طبیعی زندگی محصور نمی شود. شگفت اینکه در سالخوردگی انسان ممکن است احساس کند که تجربه های روحی و فکری گذشته، پهنه هایی جدید را در برابر دید او می گشایند...