پدر «پائولو کوئلیو» یک مهندس و مادرش زنی خانه‌دار بود که هر دو آرزو داشتند، فرزندشان مثل پدرش، مهندس یا حقوق‌دان شود. همین یک جمله کافی است تا متوجه شوید «پائولو کوئلیو» همان «سانتیاگو» در رمان کیمیاگر است. او علی‌رغم علاقه‌ی پدر و مادرش رویای نویسندگی را در سر می‌پروراند.

او وقتی نوجوان بود، با مادرش از رویایی که داشت حرف زد ولی همه چیز آن‌طور که او دوست داشت، پیش نرفت. پس از گفتن این موضوع به مادر، او به پائولو گفت: «عزیز من، پدر تو یک مهندس است. او یک منطق‌گراست، انسانی منطقی با چشم‌اندازی بسیار مشخص از جهان. آیا تو واقعاً می‌دانی اینکه تو یک نویسنده بشوی چه معنایی دارد؟» اما پائولو دوست داشت مثل یک نویسنده «همیشه عینک بزند و هرگز موی خود را شانه نکند و به وظیفه‌هایش فکر کند و مطمئن باشد هرگز توسط نسل خودش درک نخواهد شد!»

در این کتاب کوئیلو از مراحل اصلی زندگی خود پرده برمی‌دارد: کودکی‌اش در ریودو ژانیرو، پدر مهندس‌اش، تعلیم و تربیت مذهبی و سنتی‌اش و چندین تجربه در حاشیه ـ شرکت در جنبش‌‌های شورشی دهه 1960 و همچنین موادمخدر و جادوی سیاه او با گفت‌وگو از نوشتن، موفقیت و تأثیر زنان بر زندگی و دیدگاه‌هایش، میر درهم و پیچیده زندگی خود را می‌نمایاند.

پائولو کوئیلو ازجمله نویسندگان به شمار می‌آید که آثارش خوانندگان فراوان دارد، بیش از 30 میلیون نسخه از کتاب‌هایش در جهان به فروش رسیده است.حتما کتاب «کیمیاگر» و «نامه‌های عاشقانه یک پیامبر» یا «ورونیکا تصمیم می‌گیرد بمیرد» را خوانده‌اید و یا حداقل نام آن را از زبان دوستا‌نتان شنیده‌اید. نویسنده این کتاب‌های مشهور کسی نیست جز «پائولو کوئلیو». خیلی‌ها به «پائولو کوئلیو» نویسنده‌ی معروف برزیلی که تاکنون نزدیک به 30 جلد کتاب نوشته است، لقب «کیمیاگر کلمات» را می‌دهند. کتاب‌های «پائولو کوئلیو» به 56 زبان ترجمه شده و در 150 کشور توانسته مخاطبان زیادی را به خود جذب کند.