زندگی در جنگ و صلح

زندگی در جنگ و صلح

نویسنده: برایان اورکهات
مترجم: حسن مشهدی
ناشر: اطلاعات
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 468
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1369 - دوره چاپ: 1 

کمیاب - کیفیت : درحد نو _ نو
 

مروری بر کتاب

نویسنده در این کتاب که اواخر سال ۱۹۸۷ در آمریکا منتشر شد خاطرات دوران کودکی خود را تا ورود به دانشگاه آکسفورد تا قبل از جنگ جهانی دوم به تصویر کشیده است. اورکهات پستهای مهمی در سازمان ملل از جمله معاونت دبیر کل را عهده دار بوده است. 

برایان ادوارد اُرکهارت در ۲۸ فوریه ۱۹۱۹ در شهر بریدپورت در جنوب شرق انگلستان متولد شد و در ۲ ژانویه ۲۰۲۱ در شهر تارینگام ایالت ماساچوست آمریکا درگذشت. او دو بار ازدواج کرد. نخست در ۱۹۴۴ که با جدایی از هم گسست؛ بار دوم در ۱۹۶۳ که به درگذشت همسرش در ۱۹۸۷ در آسایشگاه انجامید. از برایان اُرکهارت پنج فرزند، یک فرزند خوانده، ۱۴ نوه و ۱۰ نتیجه به جا مانده است. 

تحصیلات: مادر او که معلم مدرسه بدمینتون دخترانه در بریستول بود، به علت مشکلات مالی، برایان را در شش سالگی به عنوان تنها پسر در این مدرسه ثبت نام کرد. اُرکهارت در زندگینامه خود نوشت مسائل بین‌المللی بخش اعظم آموزش این مدرسه را تشکیل می‌داد. او آن را مدرسه‌ای عالی همراه با تا حد زیادی خصوصیات غیر انگلیسی توصیف می‌کند. این مدرسه را خالۀ برایان و دوستش تأسیس کرده بودند. دو بانویی که از کار جامعۀ ملل پشتیبانی می‌کردند. او در مصاحبه‌ای با خبرگزاری ملل متحد اظهار داشت «همیشه می‌خواستم در جامعه ملل کار کنم. زمانی که به آنجا رفتم همه جا در نزدیکی آن جنگ بود بنابراین در عوض به ارتش رفتم.» 

 برایان اُرکهارت در ۱۹۴۵ در کمیسیون ایجاد کننده دبیرخانه ملل متحد کار کرد؛ نخستین جلسه مجمع عمومی را در لندن ترتیب داد و با استقرار مقر اصلی دائم ملل متحد در نیویورک موافقت کرد. با تشکیل دبیرخانه او نیز به نیویورک نقل مکان کرد. در طول دهه‌های بعد، مشاور نزدیک پنج دبیرکل نخست ملل متحد، از تریگوِ لی تا خاویر پرز دو کوییار بود. او ۱۲ سال به عنوان مقام رسمی شماره دو ملل متحد خدمت کرد. در ۱۹۷۴ جانشین رالف بانچ به عنوان معاون دبیرکل در امور سیاسی شد. او استانداردهای خدمات غیرنظامی بین‌المللی، یعنی تعهد و بیطرفی، را مقرر ساخت.

اُرکهارت نقش کارسازی در ایجاد نیروهای صلحبان، با ارتش بی دشمن نامیدن آنان، ایفا کرد. برای متمایز بودن این نیروها از رزمندگان واقعی تصمیم گرفت این نیروها از کلاه آبی استفاده کنند. او اصول عملیات صلحبانی را با این بیان پایه گذاری کرد که این نیروها فقط می‌بایست با حمایت سیاسی گسترده و مأموریت ورای برخوردها ماندن، وارد منطقه جنگ شوند و از زور به عنوان آخرین چاره و در نهایت خاتمه دادن به مخاصمات و تسهیل مذاکرات استفاده کنند. به این ترتیب صلحبانی بین‌المللی را به  مهم‌ترین فعالیت ملل متحد بدل کرد. 

او نیروهای صلحبان را به مناطق جنگی در خاورمیانه، کنگو، آفریقای جنوبی، کشمیر، قبرس و دیگر نقاط، اعزام و اغلب هدایت کرد. نیروهایی که گاه توان خنثی کردن وضعیت انفجاری را نداشتند اما اغلب در کاستن از تنش‌ها و کمک به پناهندگان موفق بودند. به عنوان مذاکره کننده در وضعیت‌های بحرانی در مناطق در حال جنگ، اغلب در خطر قرار می‌گرفت. در ۱۹۶۱ شورشیان جمهوری دموکراتیک کنگو او را ربودند و به شدت کتک زدند که با وساطت رئیس جمهوری کاتانگا نجات یافت. 

هنگامی که در ۱۹۸۶ بازنشسته شد ۱۳ عملیات صلحبانی را هدایت، ۱۰۰۰۰ نیرو را از ۲۳ کشور استخدام و صلحبانی را به عنوان عیان‌ترین و به لحاظ سیاسی مردمی‌ترین وظیفه ملل متحد تثبیت کرده بود. دو سال بعد نیروهای صلحبان برندۀ جایزه صلح نوبل شدند.