ادبیات داستانی که در مقیاسی جهانی همواره از رنگ و بویی مردسالارانه برخوردار بوده، از دیرباز تاکنون تلاش کرده است تا برای پرسش‏ های خود در مورد هویت انسان از طریق تبیین جایگاه زن پاسخی مناسب پیدا کند. حاصل چنین رویکردی این بود که زن در ادبیات از دو وجهی آرمانی موافق با امیال مرد و فتانه مخالف خواسته ‏های مرد برخوردار شد و بسیاری این گونه پنداشتند که این دو وجه در حقیقت، بازتابی است از جایگاه حقیقی زن در اجتماع.

حال آنکه شخصیت‏ های داستانی عروسک هایی کاغذی بیش نیستند. عروسک هایی که حیات و مرگشان در گرو خواست راوی نویسنده است. ادبیات هر سرزمینی آیینه‌ای‌است که می‌توان درآن بازتاب روح آن کشور را مشاهده‌نمود. آیینه‌ای که درآن سنّت‌ها و آداب حاکم بر جامعه، ارزش‌ها و ضدارزش‌ها، هنجارها و ناهنجارها، خواه به‌شکل معاصر و خواه کهن خود، رنگ می‌گیرد...

از جمله‌ی این ناگفته‌ها می‌توان به جایگاه و مقام زن در جامعه و به‌تبع آن چگونگی بازنمایی آن در ادبیات اشاره کرد. تلاش ما در این تحقیق این است که بتوانیم از خلال و با تکیه بر متون ادبی، پرده از پاره‌ای از این اسرار کنار بزنیم ، و تصویری واضح‌تر از آنچه پیش‌تر دربرابر پژوهش‌گران قرارداشت ارائه دهیم.