- آهای میرفندرسکی !
به من می گوید میرفندرسکی.همینطور برای هر کس لقبی داده است . مثلا به رستمی می گوید : « کله قوچی » به منصور می گوید : « بی خیال هفت اقلیم » به جعفر می گوید : « سمسار باشی بازارچه سید اسماعیل » به محسن چریک می گوید : « تف سربالا » به بنده خدا آقای حسینی که کم حرف است می گوید : « عدسه مرحوم سقراط » به انزاربی هم می گوید : « پسر خاله اکوان دیو » !

- بله آقای تهرانی.
- چند سالته ؟
- شانزده.
سرش را می خاراند.موهای جلوی سرش ریخته.دستی به سبیل های جوگندمی اش می کشد،که از بس سیگار کشیده ، زرد شده ، یکهو چشم های بی فروغش می درخشد....

داستان نوجوانی به نام «محمود » است که پنهان از چشم پدر عازم جبهه می شود،درحالی که «مسعود» برادر او به منافقان پیوسته است.«محمود» را با همراهانش به یک اردوی تدارکاتی می برند و از همان ابتدا،دوران تجربه های جدید او آغاز می شود.او در اردوگاه متوجه رفت وآمد فرد مشکوکی می شود.سپس طی ماجرایی آن شخص با یک منافق دیگر شناسایی و دستگیر می شوند،اما یکی از آن دو خود را با سیانور می کشدو دیگری اعتراف می کند که یک عملیات ما در جنوب لو رفته است....

زمانی برای بزرگ شدن» داستان بلندی است با محوریت دو جنگ؛ یکی جنگی که در پوسته بیرونی قصه و در جغرافیای متن از ابتدا تا انتها حضوری دائم دارد، و دیگری جنگی درونی در لایه‌های زیرین اثر برای باز پس گرفتن غرور. داستان به حضور یک جوان جنوب شهری در جبهه برای اعاده حیثیت از خانواده‌اش می‌پردازد؛ حیثیتی که پیوستن برادر بزرگترش به نیروهای منافقین و شرکت در بمبگذاری‌ها آن را لکه دار کرده است.

مومنی زبانی پاکیزه و نثری روان و منسجم دارد و در داستانش از توصیف دقیق جزئیات و روابط آدم‌ها و فضای داستان لحظه‌ای غافل نمی‌شود. چرا که داستان او، داستانی مبتنی بر حادثه و اتفاق‌های بزرگ نیست؛ بلکه داستانی است که بر پایه روابط عادی میان آدم‌ها در جنگ پیش می‌رود و در مسیر خود به تحولی آرام و درونی در قهرمان اصلی منجر می‌شود. در این زمینه پرداخت ظریف و حساب شده عناصر و جزئیات داستان، کمرنگی فراز و فرودهای در قصه را جبران کرده و بار جذابیت داستان را به دوش کشیده است.
شخصیت‌ها در داستان مومنی بدون اغراق و شعارزدگی تصور می‌شوند. آن‌ها آدمهایی چند بعدی‌اند که حضورشان در جبهه مانعی برای تصویر کردن وجوه مختلف شخصیتی مثل خشونت، خشم، ضعف و دیگری خصائل انسانیشان نیست.