رویای برزخی

رویای برزخی

نویسنده: اسماعیل زرعی
ناشر: مروارید
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 119
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1399 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

«رویای برزخی» داستانی است که به شیوه «جریان سیال ذهن» نوشته شده است. روایت مردی باربر که خلا عاطفی زندگی و خستگی‌های روحی خودش را با پرداختن به کار کوزه‌گری برطرف می‌کند. او همسری دارد که مدام شوهرش را تحقیر می‌کند و اغلب جنبه‌های منفی زندگی او را به رخش می‌کشد. سرکوفت‌ها و تحقیر‌های پی‌درپی درواقع تضادهایی است که علاوه بر شکل بیرونی ، در درون مرد باربر نیز وجود دارد.

استمرار این وضعیت او را از همسرش متنفر می‌کند و در عالم خیال دل به زنی سیاه چشم می‌بندد. روزی ، در لحظاتی بحرانی سیاه‌چشم جان می‌گیرد ، جسمیت می‌یابد و قدم به زندگی مرد می‌گذارد. حضور او موجب افزایش جدال‌ها و کشمکش‌ها و وقوع حوادثی شگفت و دور از ذهن می‌شود.

راوی‌، مردِ هنرمندی است در سنین متفاوت، بیست و دوسه ساله، هفت ساله، طفل، سی و پنج‌شش ساله و صد و یک ساله. بدون شک جمع این ادوار، آن هم در یک آن و در یک سن قابل هضم نیست مگر هر یک از این سن‌ها را نمودار حالتِ روحی خاصی بدانیم. صد و یک سالگی را بیان‌گر لحظاتِ شکست، ناکامی و نهایتِ ضعف؛ سی و پنچ‌شش سالگی را اوج شادی، قدرت وکمال؛ بیست و دوسه سالگی را دقایق بی‌تجربگی و درعین‌حال آمادگی برای آزمایشی دردناک؛ و طفولیت و هفت سالگی را رجعت به گذشته.

با وجود این تا پایان داستان سن‌ِ واقعی راوی پنهان می‌ماند. آینۀ دق و چشم‌سیاه که یکی به عنوان همسر و دیگری به مثابۀ زنِ ایده‌آل بر هنرمند جلوه می‌کنند نیز دو چهرۀ متضاد از یک تن در آینۀ ذهن‌ِ راوی هستند. این دو که نقطۀ اوج کلنجارهای روحی ـ روانی و برداشتِ تصاویر خودساخته از سیال درونی شخصیتِ اصلی محسوب می‌شوند گاه در تضاد با آرمان و کردار راوی در هیأت همسر، و گاه موافقِ خواستِ او به صورتِ تجسم آرزوهای دیرینه و تحقق یافتن‌ِ امیال واهی و سرکوفته‌اش نمایان می‌شوند.