روشنفکران ایران در عصر مشروطیت

نویسنده: لطف الله آجدانی
ناشر: اختران
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 200
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1399 - دوره چاپ: 5

مروری بر کتاب

در این کتاب کوشیده‌ام تا با تکیه بر بررسی انتقادی اسناد، مدارک، منابع و متون اصلی تاریخی و دیدگاه‌های متعدد، متفاوت و متعارض مورخان و پژوهشگران تاریخ مشروطیت ایران، با پاسخ به برخی از پرسش‌ها و طرح برخی پرسش‌ها و پاسخ‌های اساسی و جدید، دریچه‌ای بر شناخت ماهیت و مبانی فکری و نقش سیاسی روشنفکران ایران در عصر مشروطیت بگشایم.

از آغاز رویارویی جامعه ایران با پدیده تجدد‌، مفهوم روشنفکر و هنرمند با نوعی سیاست زدگی همراه شد‌. انگار تنها کسانی به جرگه ادبیات و هنر روشنفکری راه می‌یافتند که آثار سیاسی هم می‌نوشتند و ملاحظات طبقه بورژوا محور بارز آثارشان بود. هرگونه تلاش اجتماعی نیز به ناچار به نوعی رادیکالیسم می‌انجامید که تسخیر قدرت سیاسی هدف نهایی آن بود.

ریشه تاریخی مفهوم روشنفکر‌، آن چنان که جامعه ما از آن مراد می‌کند‌، بیشتر در سنت تفکر روسیه جای می‌گیرد. متفکران روس مفهوم روشنفکر را از عصر روشنگری اروپا وام گرفتند و این مفهوم را که خود پیرنگی از پرومته پرستی داشت‌، به نجات ‌طلبی اجتماعی خود آراستند و ادیب و هنرمند روشنفکر به صورت نماد منجی‌ای درآمد که می‌بایست پیام نجات بخش خود را به گوش توده‌ای برساند که سازندگان بی اختیار تاریخ‌اند.