روزی مثل امروز

روزی مثل امروز

نویسنده: پتر اشتام
مترجم: مریم مویدپور
ناشر: افق
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 202
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1394 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

آندر آس معلم میان سال ، که تنها و سر خورده است، ناگهان تصمیم می گیرد دوباره اختیار زندگی اش را به دست گیرد. از این رو همه چیز را ترک می کند ، به این امید که هنوز بارقه ی عشقی در او مانده باشد...رمان دیگری از ‍‍پتر اشتام نویسنده نام‌آشنای ادبیات آلمانی با ترجمه روان و خوش‌خوان مریم موید‍پور که ترجمه ماه یخ زده از همین نویسنده را در کارنامه دارد. بعد از رمان «اگنس» و «مجموعه ماه یخ زده» این سومین اثر قابل توجه از اشتام است که به فارسی ترجمه شده است. در این میان کارهای دیگری از او نیز ترجمه و منتشر شده که اولا ترجمه‌های بدی از آن‌ها صورت گرفته و ثانیا اگر ترجمه‌ها هم بد نبود، خود آثار قوت این سه اثر را نداشتند.

این اثر را می‌توان در سطح «اگنس» دانست و مجموعه «ماه یخ‌زده» قدرت و قوت این دو اثر را ندارد. بر خلاف «اگنس» این اثر ‍‍پایانی تلخ ندارد و رد پای همینگوی در سبک نویسندگی اشتام بیش از اگنس در این اثر دیده می‌شود. توصیف‌های کوتاه و ساده از جزئیاتی که بیشتر احوال درونی شخصیت‌ها را نشان می‌دهند و اغلب تفسیرهای راوی از آن جزئیات جایگاه آن‌ها را در روایت داستان مشخص می‌کند. تفاوت اشتام و همینگوی در این نوع توصیف‌ها در این است که اشتام با بیان این جزئیات مخاطب را به دنیای درونی شخصیت‌هایش دعوت می‌کند و ـ به‌خصوص در این رمان ـ تا جایی این توصیف‌ها را ادامه می‌دهد که مخاطب را آزرده نکند و موجب ملال او نشود.

اگر این داستان را با «خوشید همچنان می‌دهد» اثر همینگوی مقایسه کنیم، گزیده‌گویی اشتام در بیان جزئیات را درمی‌یابیم. در اثر همینگوی گاه توصیف مراجعه‌های شخصیت‌ها به بارها و کافه‌ها و… آنقدر افراطی است که احساس ملال ـ و در برخی موارد شاید تهوع ـ به مخاطب دست می‌دهد. راهی که اشتام نیز تا حدودی در «اگنس» پیموده ولی در «روزی مثل امروز»  از آن اجتناب کرده است. البته باید به این نکته توجه داشت که «خوشید همچنان می‌دمد» در شمار شاهکارهای همینگوی و آثار دران پختگی او نیست اما مقایسه آن با شیوه اشتام از جهت نزدیکی در موضوع و نوع روایت بیراه نیست.

نوع روایت اشتام در این اثر نیز خلاقیت‌های خاص خود را دارد. می‌توان مهمترین جذابیت این روایت را در مواجهه با به‌هم ریختگی قطعاتی از سرگذشت و روحیات شخصیت اصلی دانست که در طول داستان مانند قطعات یک ‍پازل به یکدیگر می‌پیوندند و در ‍نهایت چهره‌ای از او می‌سازند که حرکتش به سوی ‍پایان را برای مخاطب قابل درک می‌کند و مخاطب می‌تواند انتخاب پایانی او را بفهمد و با او همراه شود. در نهایت باید مطالعه این رمان را به طرفداران رمان‌هایی که حال و هوای درونی دارند، رمان‌هایی با سبک ارو‍پایی و رمان‌هایی که آرام و عمیق به ذهن انسان نفوذ می‌کنند، و کسانی که با مطالعه رمان در پی هیجان و تحرک‌ نیستند، توصیه کرد.