روحی برای آفریدن ؛ دیباچه‌ای بر فلسفه و کاربرد هنرهای رزمی

روحی برای آفریدن

نویسنده: محمدمهدی تابع قانون
ناشر: پلک
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 214
اندازه کتاب: رقعی گالینگور روکشدار - سال انتشار: 1383 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

مصور

دیباچه‌ای بر فلسفه و کاربرد هنرهای رزمی

نگارنده در این کتاب، تحقیقات، مطالعات و تجربیات خود را درباره‌ی هنرهای رزمی گرد آورده، کاربردهای این ورزش را تحلیل کرده و تاثیرات آن را بر روح آدمی متذکر می‌شود. در لا به لای کتاب تصاویری چند از تمرینات مختلف به چاپ رسیده است....

تاریخچه هنر رزمی در آسیا از فرهنگ سنتی رابطه­ استاد و شاگردی و تحولات مترقی ناشی از این ارتباط بهره برده است. هنرجویان در سلسله مراتب محکم پیروی از استاد آموزش می­بینند. مربی به ­طور مستقیم چگونگی پیشرفت آنان را زیر نظر قرار داده و مراقبت می­نماید که هنرجویان اطاعت کامل از قوانین و روش­‌های آموزشی را داشته باشند. البته هنرجویان تازه کار درک کاملی از  انگیزه­ی مربی، اهداف متعالی هنر رزمی و… ندارند، چرا که هنوز به شخصیت استاد، آرمان­‌های اصلی و زیربنایی هنر رزمی پی نبرده­اند.

اساتید، افراد مبتدی را تشویق به تکرار و تمرین مداوم فنون و کاتاها می­کنند و در این مسیر، نقاط ضعف آنان قدم به قدم به سمت بهتر شدن رفع می­گردد. در سلسله مراتب درجات رزمی مربی و استاد مثل برادر یا خواهر بزرگتر هنرجو نیست. نقش او بیشتر شبیه به یک دایی یا خاله­ بزرگتر است که همواره نگران وضعیت جوان­ترها است. در سبک­‌هایی که به شکل مدرن و امروزی در آمده‌­اند، هر چند سال یک­بار، از هنرجو آزمون به­عمل می­آورند تا میزان تسلط او به هنر رزمی مربوطه را محک زده، ارزیابی نموده و تعیین سطح کنند.

ولی در بیشتر سبک­‌های قدیمی چینی آزمون وجود نداشته و هنرجو بایستی به شکلی سنتی، سال­‌ها بدون احراز درجه به تمرین و آموزش سخت و طاقت ­فرسا بپردازند، تا زمانی که استاد نسبت به او احساس رضایت نموده و تجربه‌­اش را قابل قبول بداند. ناگفته آشکار است که چنین روش‌های باستانی، با معیارهای دنیای پویای کنونی، هم­خوانی نداشته و غالبا این دسته از هنرهای رزمی، سبک­‌هایی منسوخ و فراموش شده و در فلسفه­ سبک­‌های مدرن روشی ناکار آمد و ضعیف به ­شمار می­آیند. بدون پیش‌­داوری بر اساس آن­چه مشهود است، نوگرایی و مدرن شدن در ژاپن و سبک‌های مختلف کاراته، بیش از دیگر نقاط خاور دور و آسیا جلب توجه می­کند.

هر هنر رزمی، تاریخی کوتاه یا طولانی از پیدایش مسیر طی شده‌اش تا امروز را دارد و به دو بخش تقسیم می­شود. تاریخ جدید و تاریخ قدیم.در دوران جدید هر سبکی به ­راحتی قابل بررسی است. استاد کجا تعلیم دیده؟ چند سال تجربه دارد؟ تا چه حد در هنرهای رزمی سواد و آگاهی دارد؟ آیا محوز دارد؟ فلسفه­ او از تعلیم هنر رزمی چیست؟ و…

سؤال آخر جواب‌های متعددی، بسته به فلسفه­ مربی، دارد. یک مربی به­ دنبال پرورش بازیکنان مستعد و توانا برای شرکت در مسابقات و کسب مقام است، استاد دیگری شیوه‌­های متنوع فنون دفاع شخصی را تجزیه و تحلیل می­کند و آموزش می­دهد. استادی در صدد بسط و گسترش اندیشه‌های مصلحانه و انسان دوستانه و پرورش معنویات اخلاقی و روانی است و… که در کل، جزییات عملی این سه گروه تفاوت­‌های فاحشی با یکدیگر دارند.

بررسی دوره­ قدیم هنرهای رزمی، از نقطه نظر تاریخی (لااقل در مفهوم اصیل کلمه­ تاریخ)، یافتن حقایق و ریشه­‌ها، قدری دشوار است. مفاهیم اسطوره­ای که در بین هنرجویان رزمی رواج دارد تا حدی زیادی چهر­ه­ واقعی حقایق و مستندات را پوشانده است. ریشه‌های هنرهای رزمی در قرون گذشته انکار ناپذیر می­باشد. منظور این­ست که اهمیت و جایگاه هنرهای رزمی بر وقایع و رویدادهای حقیقی آن استوار نیست. حقایقی نظیر این­که در فلان سال؟ ۲۰۰ سال پیش کدام استاد کجا به ­دنیا آمد؟ نزد چه کسی و چه یاد گرفت؟ دانستن مطالبی از این دست مفید هست، ولی تعیین کننده نیست. منظور من آن است که جلوه­ اسطوره­ای و افسانه­‌ای هنرهای رزمی تأثیر شگرف و به ­سزایی در گسترش و پیشرفت آن داشته است