روان شناسی سیاسی

روان شناسی سیاسی

نویسنده: سعید عبدالملکی
ناشر: طلایی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 360
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1396 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

روان شناسی سیاسی حوزه ای به سرعت در حال رشد است. سال هاست كه از روان شناسی  برای توضیح رفتار سیاسی استفاده می شود، ولی از دهه 1970 انفجاری در كاربرد آن در سیاست رخ داده است. این حوزه از دهه 1920 با بررسی هایی درباره شخصیت و سیاست و به ویژه روان كاوی رهبران سیاسی، كار خود را آغاز كرد.

با گذر زمان و پیشرفت درك روان شناسی از شخصیت، روان شناسان سیاسی در تحلیل خود از رهبران سیاسی به مشاهده خصوصیات شخصی همچون انگیزش و ویژگی های دیگر آنها پرداختند.گرچه در بررسی های روان كاوی از اطّلاعات موجود در زندگی نامه فرد به عنوان « داده ها » استفاده می كردند،ولی در بررسی های بعدی بر فنون جدید علوم اجتماعی، مانند پرسشنامه، مصاحبه، آزمایش، و شبیه سازی تكیه كردند.

دومین موج رشد روان شناسی سیاسی در دهه های 1940 و 1950 با افزایش علاقه به بررسی نظام مند افكار عمومی و رفتار رأی دادن در آمریكا ظاهر شد. درآغاز سال 1952 محققان دانشگاه میشیگان درباره افكار عمومی و نحوه ترجیح یكی بر دیگری به هنگام رأی دادن به جمع آوری داده ها دست زدند. در سال 1960 با انتشار كتاب استاكس رای دهنده امریکایی به همت كمپل، كانورس، میلر و استاكس سنت استفاده از روان شناسی سیاسی برای بررسی نگرش عمومی به سیاست شكل گرفت.

اساساً روان شناسی سیاسی ادغام دو رشته روان شناسی و علوم سیاسی را می كند، گرچه سایر رشته ها نیز به رشد این حوزه و خلق آثاری در این زمینه كمك كرده اند. روان شناسی سیاسی را می توان ازدواجی توصیف كرد كه مولود آن گفتمانی بسیار ثمربخش است. روان شناسی سیاسی توضیح كارهایی است كه افراد انجام می دهند، از طریق بكار بردن مفاهیم روان شناختی و لذا حوزه ای مفید و مناسب برای سیاست است و می توان آن را در تحلیل مشكلات یا مسائل سیاسی بكار برد.

برای مثال،روان شناسان به محققان علوم سیاسی،كه تبلیغات منفی سیاسی را مطالعه كرده اند، كمك می كنند.روانشناسان بررسی هایی انجام داده و شواهدی بدست آورده اند كه نشان می دهد تبلیغات سیاسی منفی، اغلب غیرمؤثر است،زیرا بانی تبلیغات منفی را نیز همان رأی دهندگان عضو حزب، منفی ارزیابی می كنند.