بوروکراسی ، مستندسازی را ویژگی اصلی و بنیادین ادارۀ جامعه به وسیلۀ سازمان‌های بزرگ و پیچیدۀ امروزی می‌داند ، چرا که تکامل ، پیشرفت و ارتقای هر نظام اجتماعی متکی به دانش ، تجربه و دستاوردهای خرد جمعی هر عصر و نسلی است. به رغم چنین جایگاهی ، میزان توجه به مستندسازی و شیوه‌های آن در جوامع مختلف به فرهنگ و توسعه‌پذیری مردم و مدیران آن بستگی دارد. از این رو سازمان‌ها و جوامع "دانایی‌محور" گردآوری، تدوین، تنظیم ، انتشار و البته استفاده از تجربیات گذشتۀ خود را امری بدیهی می‌دانند.

در میان انبوه مطالب و مباحث، تجربه‌های مدیریتی حوزۀ فرهنگ، هنر و رسانه به دلیل ویژگی‌هایش از سایر حوزه‌ها بزرگ‌تر، حساس‌تر، پیچیده‌تر و جذاب‌تر به نظر می‌رسد.

مطالب و گفت‌وگوهای گردآوی شده در کتاب حاضر ، مجموعه‌ای از بحث‌ها ، تاملات و دغدغه‌های مربوط به یک دورۀ گذار و حساس تاریخی مربوط به بخش کوچکی از مدیریت فرهنگی کشور به شمار می‌آید ؛ دورۀ گذاری که طی آن چالش‌های سنگین سیاسی ، حریم فرهنگ را درنوردیده و برخی بی‌حوصلگی‌ها و تنگ‌نظری‌ها ، همراه با تندروی‌ها و خردگریزی‌ها ، راه اصلاح و سیاست تکثرگرایی در حوزۀ رسانه را دشوار و ناهموار ساخت. تا جایی که قواعد و شیوه‌های مدیریت امور فرهنگی و تجربه‌های پرمشقت و برآمده از ربع‌قرن حیات جمهوری اسلامی ایران درگیر صحنه‌سازی‌های بدیع گردید.

این گفت‌ و شنودها، نوشتارها و بیان نظرات که بعضا و به طور پراکنده در مطبوعات انتشار یافته است، گوشه‌هایی ازمسائل مربوط به رسانه‌ها به ویژه اصحاب مطبوعات و فرهنگ و هنر را در سال‌های 1381 تا 1384 نشان می‌دهد.پاسخ ها و توضیحات ارائه شده در آن دوره نیز به طور طبیعی تابع چارچوبهای رسمی ، تحفظ ها و در افق مقتضیات دیگری غیر از آنچه که امروز شاهد آن هستیم بوده است. به عبارت دیگر این مطلب اگر چه از نظر خبری حال و هوای آن دوره را با خود همراه دارد ، لیکن متن های گردآوری و تدوین شده ، رویکردها و تجربه های اجرایی یک مدیر فرهنگی را برای بازخوانی آن توسط نسل کنونی و آتی در معرض دید و قضاوت و سنجش قرار می دهد.

ضمن آنکه روشنگر این حقیقت نیز می باشد که رویکردهای جامعه خبری و نوع پرسش ها و خواسته هایشان از دولت چه بوده و مدیریت دولتی ، مسائل و چالش ها را چگونه دیده است و چگونه پاسخ گفته و در مجموع از ابزارهای مادی و غیر مادی و ظرفیت های موجود مدنی برای پیشبرد اهداف و استفاده از فرصت ها و افزودن بر سرمایه اجتماعی چگونه استفاده کرده است؟

مجموعه حاضر همچنین مبین این حقیقت است که رسیدن به اهداف توسعه فرهنگی تنها با ابزارهای رسمی و اعمال مدیریت دستوری و تحکم آمیز ممکن نیست. نظام فرهنگی ما در بعد نرم افزاری با سعه صدر ، تحمل نظر و عقاید دیگران و میدان دادن به آراء و نظریات نخبگان و نحله های مختلف فکری و وفق و مدارا شکوفا می شود و اوج می گیرد.

آنچه از این تاملات ، برداشت ها ، گفت و شنودها و نقل تجربیات برجای مانده ، اگر زشت یا زیبا ، فرصت هایی است که نظام اجرایی در اختیار صاحب این قلم گذاشت و با توفیق یافتن بر مستند سازی و انتشار آن در یک مجلد ، فرصت مضاعفی را به من ارزانی کرد. خدای مهربان را بر این آزمون بندگی شاکرم و از دوستان و همکاران گرانقدرم که در گردآوری ، تنظیم و انتشار این مجموعه همت گماشتند ، سپاسگزارم.